ฉันเป็นคนที่กลัวการตัดสิน และ ไม่อยากให้คนอื่นเข้าใจผิด บ่อยครั้งในชีวิต เลือกที่จะไม่พูด และ ไม่ทำ เพราะความกลัว
ตอนที่ฉันเริ่มเขียน จริง ๆ แล้ว เริ่มต้นจากดราม่าเล็ก ๆ ในโลกออนไลน์ เล็ก ๆ ก็แค่พันกว่าคอมเม้นท์เองที่ด่าฉัน เฮ้อ สำหรับฉันไม่เล็กเลย นอนกอดหมอนจมกองน้ำตาอยู่หลายวัน ดีที่ได้คนข้างกายคอยปลอบ
หลังจากนั้นฉันยิ่งฮึดเขียน เพราะ ฉันไม่อยากเป็นทาสความกลัวไปตลอดชีวิต
บทความเดียวกันที่ฉันเขียน เพื่อนสมาชิกที่น่ารัก บางคนชมว่าดี บอกฉันว่า เพราะบทความนี้ทำให้เขาเห็นคุณค่าของตัวเองและมีความหวัง
และบทความเดียวกันนี้เอง บางคนที่ผ่านเข้ามาบอกว่าเขียนอะไร ยาว ไม่รู้เรื่องสรุปให้ที นา ๆ จิตตัง บางคนก็ไม่ทันอ่าน หรือ อ่านจับใจความไม่ได้ แต่คอมเม้นท์ด่าได้
แรก ๆ ฉันต้องบอกว่ามันกระทบใจฉันมาก ๆ ฉันก็คนนะ มีหัวจิตหัวใจ เห็นต่างและคอมเม้นท์ความคิดที่แตกต่างฉันยินดีมาก ๆ แต่ฉันไม่ชอบ เวลาที่เขาไม่ได้อ่าน หรืออ่านแล้วเข้าใจไปในแบบที่ฉันไม่ได้ตั้งใจจะสื่อสาร
ฉันไม่ชอบให้ใครเข้าใจฉันผิด แต่ในที่สุดฉันก็ได้เรียนรู้ ที่จะปล่อยวางการที่ใครจะไม่เข้าใจ มันเป็นไปไม่ได้เลย ที่จะทำให้ทุกคนเข้าใจไปในทิศทางเดียวกัน
และถ้าฉันใช้ชีวิตอยู่บนความเห็นของผู้อื่น คอยอธิบายตัวเอง ฉันคงไม่ต้องทำอะไรอย่างอื่นในชีวิต หรือ ไม่แล้วก็คงเลิกล้มความตั้งใจ ความฝัน เพราะคนเพียงไม่กี่คน ที่ไม่กล้าทำตามความฝันของตัวเอง วัน ๆ เลยเป็นได้แค่นักดับฝันคนอื่น
มาวันนี้ฉันจิตใจกล้าแกร่งขึ้นมาก แต่ก็ยังรู้สึกนะ ใช่ว่าไม่รู้ แต่ฉันรู้สึกดีกับตัวเองมากเลย เหมือนได้เผชิญอิสระจากโลกภายใน ก้าวข้ามผ่านความกลัวของตัวเอง
บอกตัวเองว่า ทำต่อไป มองไปที่คนที่รักเรา คนที่เข้าใจ แล้วไปต่อ สำหรับพวกนักดับฝัน ฉันเองก็ขอบคุณ ไม่มีพวกเขาก็ไม่มีความท้าทายให้ก้าวข้ามผ่าน บนโลกเสมือนนิยายนี้ จะมีนางเอก ก็ต้องมีนางร้าย อย่างน้อย ฉันก็เป็นนางเอกในนิยายของฉันเอง ฮ่า ๆ ๆ เออ ไปเรื่อย
เอาว่าขอบคุณนะสำหรับทุกกำลังใจ ทุกความเห็น ฉันรู้ว่าเวลาของทุกคนมีค่า ไม่ว่าจะรัก จะชอบ จะด่า ก็ต้องใช้เวลาทั้งนั้น ขอขอบคุณจากใจจริง
ไปต่อกันเถอะ ความฝันมีวันหมดอายุนะเจ้าคะ
รัก