โปรดให้อภัยตัวเองเถิด
ความในใจจากนิยายหลงทางรักนครมายา
Image by StockSnap from Pixabay
ฉันสัมผัสได้ถึงความเศร้าที่ยังคงกรุ่นอยู่ในใจของฉัน แม้เรื่องราวนั้นได้ผ่านมานานแสนนาน และฉันก็นึกเสมอว่า เวลาได้เยียวยาบาดแผลในใจของฉันไปเสียหมดแล้ว เบื้องลึกของแผลเป็น ยังคงหลงเหลือบางสิ่งให้ฉันได้ทบทวน
ความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้นในครั้งนั้นยังไม่เลือนหาย ฉันสัมผัสถึงความเสียใจของตัวฉันในวัยเยาว์ ที่รู้เท่าไม่ถึงการณ์ ฉันได้ยินเสียงของตัวเองที่ตอกย้ำความผิดพลั้ง ผ่านมานานจนเรื่องราวเริ่มเลือนลาง แต่ฉันยังไม่ได้ให้อภัยตัวเอง
ฉันเอื้อมมือไปหาสาวน้อยในอดีตคนนั้น ในห้วงแห่งจินตนาการที่เหนือกาลเวลา ฉันโอบกอดเธอไว้ด้วยความรัก และพูดด้วยเสียงอันอ่อนโยน และแผ่วเบาว่า
…
ลิต้า
ฉันรักเธอ เธอไม่ได้เดียวดาย เธอทำดีที่สุดแล้ว ขอบคุณในความเข้มแข็งที่เธอมี มันไม่ง่ายเลยที่จะผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากนั้นมาได้
ฉันภูมิใจในตัวเธอได้โปรด ให้อภัยตัวเธอเองเถิดเธอไม่รู้หรอกว่า ประสบการณ์อันเลวร้าย ที่เกิดขึ้นกับเธอในวันนั้น ได้ทำให้เรา เป็นเราในวันนี้ ฉันไม่เสียใจ และไม่ขอให้เธอเปลี่ยนแปลงอะไร ทุกสิ่งเป็นดั่งที่มันสมควรจะเป็นที่สุด
ในวันนั้นเธออาจยังไม่เข้าใจ แต่เมื่อเธอได้เห็นตัวเธอในวันนี้ เธอจะเข้าใจสิ่งที่ฉันพูด ร้องเถอะนะ ร้องให้หมด ความเศร้าจากหัวใจ แต่อย่าเก็บไว้อีกเลย ความรู้สึกผิดในใจของเธอ
ฉันรักเธออย่างที่เธอเป็น และฉันจะรักเธออย่างนี้ตลอดไป
รัก