ตอนที่ 11 ฉันชื่อมาลิสา
ลิต้าเจน เดอะ ซีรีส์ 1 หลงทางรักนครมายา
Image by Enrique Meseguer from Pixabay
ตอนก่อนหน้าและตอนถัดไปรวมอยู่ในนี้ รวมทุกตอน
เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันพบกับดอกไม้เล็ก ๆ หนึ่งดอก พร้อมกับข้อความในซองปิดผนึกวางอยู่ ณ ที่ประจำโต๊ะทำงานหน้าคอมพิวเตอร์ของฉัน ท่ามกลางสายตาของเพื่อน ๆที่อยากรู้อยากเห็น
…
ผมขอโทษ สำหรับเรื่องเมื่อคืนนะครับ
เทวิน
…
ฉันอ่านมันและเก็บมันไว้ในกระเป๋า วันนั้นฉันพยายามหลบหน้าเทวินทั้งวัน เพราะฉันไม่รู้ว่าจะวางตัวกับเขาอย่างไร และไม่พร้อมเผชิญหน้า กับความรู้สึกของตัวเอง รอยจูบนั้นทำให้หัวใจของฉันหวั่นไหว และการทรยศต่อคนรักของฉัน กวินทร์ เป็นสิ่งที่ฉันจะไม่ให้อภัยตัวเองเด็ดขาด
วันนั้นฉันได้พูดคุยกับกวินทร์ เขาซักไซ้ฉันถึงชีวิตในแต่ละวันของฉัน แต่ก่อนเขามักถามไถ่เพราะความคิดถึง และเป็นห่วง แต่เดี๋ยวนี้ เขาซักไซ้ฉันเพื่อตรวจสอบดูถึงความผิดปกติ บ่อยครั้งที่ฉันเลือกจะไม่เล่าให้เขาฟังทุกอย่าง อย่างที่เคย เพียงเพราะเหนื่อย กับการตอบคำถามที่ไม่ว่าคำตอบไหน ก็ดูเหมือนจะไม่สามารถทำให้กวินทร์นั้น เชื่อใจฉันได้ โดยเฉพาะวันนี้ เขาซักไซ้ฉันอีกเช่นเคย
“เทวิน ยังตามตอแยเธอเหมือนเคยรึเปล่า” กวินทร์ถาม
“เขาก็เหมือนเดิมนั่นแหละ แต่มันไม่มีอะไรหรอก”
ฉันโกหก ไปทั้ง ๆที่ไม่อยาก แต่ฉันยังไม่พร้อมจะเล่าให้เขาฟัง จิตใจฉันยังสับสน วุ่นวาย โดยเฉพาะกับเหตุการณ์ที่เพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน หากฉันบอกความจริงกับกวินทร์ เขาจะเชื่อฉันหรือไม่
“เมื่อวานย็น เธอไปไหนมาเหรอ ฉันโทรไปที่ห้องพักนักศึกษา สายทิพย์บอกว่าเธอออกไปแล้ว” กวินทร์ซักต่อ
“ฉันเพลียน่ะ ฉันกลับมาพัก กวินทร์จะโทรมาทำไมไม่บอกฉันก่อน ฉันจะได้รอรับ”
ฉันเสียใจมากที่ต้องโกหกกวินทร์ และนึกเสียใจที่ออกไปกับเทวินเมื่อวานนี้ หากว่าฉันไม่ใจอ่อน ต่อความเป็นพี่เป็นน้อง ฉันคงไม่ต้องมาโกหก ต่อคนที่ฉันรัก แต่ก็อีกนั่นแหละ ที่ผ่านมากวินทร์จะบอกฉันล่วงหน้า ถ้าเขาจะโทรมา เพราะฉันจะได้อยู่รอรับสายของเขา แต่เดี๋ยวนี้เขาเลือกโทรมา โดยไม่บอกก่อน เหมือนกับว่าพยายามหาทางจับผิดฉัน และบ่อยครั้งก็จะเป็นสายทิพย์ที่คอยรายงาน พร้อมคาดเดาว่าฉันน่าจะอยู่ที่ไหน
“เธอไม่ได้ออกไปกับเทวินนะ แน่นะ” กวินทร์ถามดั่งกับมีญาณสัมผัส
“สายทิพย์ บอกอะไรกวินทร์ละ เธอถึงมาซักไซ้ฉันขนาดนี้” ฉันตัดพ้อ
“เปล่าหรอก” กวินทร์ตอบเรียบ ๆ
บทสนทนาของฉันกับกวินทร์ ก็วนเวียนอยู่แบบนี้ นับแต่ครั้งที่เขารู้เรื่องเทวินจากสายทิพย์ มันบั่นทอนความสัมพันธ์ของเรา ไหนจะระยะทาง ก็ยากมากพอแล้ว ที่จะรักษาความสัมพันธ์เอาไว้ได้ ฉันพยายามที่จะจดจำภาพความทรงจำอันสวยงามที่เรามีร่วมกัน และรอคอยว่าซักวันหนึ่ง เราจะได้กลับมาอยู่ใกล้ชิดกันเสียที และเรื่องราวความไม่ไว้ใจระหว่างเรา คงจะจบลง
แต่เรื่องราวก็หาได้เป็นอย่างนั้นไม่ วันรุ่งขึ้น ฉันได้เปิดคอมพิวเตอร์ขึ้นมาทำงานตามปกติ ฉันเข้าไปเช็คอีเมลล์ เพื่อดูว่ากวินทร์ได้ส่งข้อความอะไรมาหาฉันหรือไม่ เขามักจะส่งข้อความมาในช่วงกลางคืน เวลาที่ฉันนั้นหลับไปแล้ว
ไม่มีข้อความจากกวินทร์ แต่สิ่งที่ทำเอาหัวใจของฉันแทบหล่นไปกองกับพื้น พร้อมความหวาดกลัวอย่างที่ัสุดก็บังเกิดขึ้นกับฉัน
จดหมายจากเทวิน ที่ถูกเปิดอ่านแล้ว ใครกันที่เปิดอ่าน คงจะเป็นกวินทร์แน่ ๆ เพราะนอกจากฉันแล้ว ก็มีกวินทร์เท่านั้น ที่รู้รหัสอีเมลล์ของฉัน ฉันรีบเปิดจดหมายออกมาอ่าน หวังว่าข้อความนั้นคงจะไม่มีความหมายอะไรลึกซึ้ง
…
ถึงพี่ ลิต้าที่รัก
ผมดีใจที่มีโอกาสได้รู้จักกับ พี่ลิต้า พี่เป็นคนใจดี อ่อนโยน และน่ารัก
ผมตกหลุมรักพี่ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น และยิ่งรักมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อได้ใกล้ชิด
ขอบคุณสำหรับความรัก และ ความห่วงใยที่มีให้ผมเสมอมา
ผมซาบซึ้งใจ แบบที่ไม่สามารถหาคำใดมาอธิบาย
การได้ใช้เวลากับพี่นั้นทำให้ผลมีความสุขมาก
โดยเฉพาะเมื่อวานก่อน ที่เราได้ไปทานอาหารร่วมกัน
พูดคุย และ หัวเราะ อย่างมีความสุข
ผมยังรับรู้ได้ถึงสัมผัสอันอ่อนนุ่ม ของริมฝีปากของพี่
มันตราตรึงเข้าไปถึง ก้นบึ้งของหัวใจ และนับจากวันนั้น
ผมเฝ้ารอคอยช่วงแวลา ที่จะได้ใกล้ชิดพี่อีกครั้ง
ด้วยรัก
เทวิน
…
ฉันพูดอะไรไม่ออก ตัวฉันสั่นสะท้านไปทั้งร่าง พยายามจับต้นชนปลาย สิ่งที่เกิดขึ้น กวินทร์รู้แล้ว เขารู้แล้ว ฉันจะทำอย่างไรต่อไปดี ฉันเฝ้าตั้งคำถาม ว่าทำไม ทำไม เทวินถึงส่งจดหมายนี้มาหาฉัน ทั้ง ๆที่เขาก็รู้ว่า กวินทร์สามารถอ่านอีเมลล์ของฉัน เมื่อใดก็ตาม เขาทำแบบนี้ทำไม ฉันรีบรุดไปออกจากห้องพักนักศึกษา สวนทางกับสายทิพย์ที่เดินเข้ามาพอดี เธอสบตาฉันแล้วแสยะยิ่มให้
“รีบไปหาเทวินหรือ” สายทิพย์กล่าวด้วยน้ำเสียงเย้ยหยัน
ฉันหันขวับไปจ้องมองดูเธอเพียงเสี้ยววินาที แล้วรุดหน้าไปยังตู้โทรศัพท์หยอดเหรียญ ที่ใกล้ที่สุดโดยไม่ตอบโต้ใด ๆ ฉันหยิบเอาเหรียญที่มีทั้งหมดออกมา กดเลขหมายปลายทางด้วยมืออันสั่นเทา ภาวนาขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ให้ช่วยดลบรรดาลให้กวินทร์ รับสาย ขอให้เขาเชื่อสิ่งที่ฉันบอกด้วยเถิด เพียงไม่กี่อึดใจ เขาก็รับสาย แต่ไม่มีเสียงใด ๆ ตอบกลับ
“ฮัลโหล ฮัลโหล นั่นกวินทร์รึเปล่า” ฉันถามด้วยความร้อนใจ
“ใช่ ฉันเอง” เขาตอบเหมือนคนไร้วิณญาณ
“กวินทร์ ฉันขอโทษ” ฉันร้องไห้ฟูมฟายทันที ที่ได้ยินเสียงเขา
“เรื่องอะไร เธอมีอะไรจะสารภาพกับฉันเหรอ” เขาทำน้ำเสียงเย็นชา
“เรื่องที่ลิต้า นอกใจฉันน่ะเหรอ ฉันรู้แล้ว”
“กวินทร์ มันไม่ใช่อย่างที่เธอเข้าใจนะ” ฉันพูดทั้งน้ำตา
“แล้วจะให้ฉันเข้าใจว่าอย่างไร สัมผัสที่อ่อนนุ่มของริมฝีปากของพี่ มันชัดเจนอยู่แล้ว” กวินทร์พูดประชดประชัน
“เทวิน เขาขโมยจูบฉัน ฉันไม่ได้อนุญาติ มันไม่ได้เกิดจากความสเน่หา อย่างที่เธอคิด” ฉันพยายามอธิบายพร้อมเสียงสะอื้นไห้
“แล้วที่เธอบอกฉันว่า เธอไม่ได้ออกไปกับเทวินละ” กวินทร์ซักต่อ
“ฉันเข้าไปใจผิดด้วยเหมือนกันใช่ไหม”
“ฉันขอโทษที่โกหก เธอเรื่องนั้น ฉันไม่ตั้งใจ ฉันไม่อยากให้เธอคิดมาก ฉันแค่ออกไปกับเขาในฐานะพี่น้องเท่านั้น”
ฉันพยายามอธิบายตัวเอง ทั้ง ๆที่รู้ว่ามันสายเกินไปแล้ว หากฉันเป็นเขาก็คงไม่เชื่อในสิ่งที่ฉันกำลังพูดไป ถึงแม้มันจะเป็นเรื่องจริงก็ตาม
“พี่น้องที่จูบปากกันซินะ” กวินทร์ที่ไร้ซึ่งความไว้ใจในตัวฉันตอบกลับ
“ฉันรักแค่เธอเท่านั้น กวินทร์ ได้โปรดเชื่อใจฉัน” ฉันอ้อนวอน
“จะให้ฉันเชื่ออะไร ลิต้า ทุกคนเขาต่างพูดกัน ว่าฉันนั้นโดนสวมเขาเข้าแล้ว” เสียงกวินทร์นั้นเศร้า และเคล้าด้วยน้ำตา
“กวินทร์ ที่เธอเข้าใจมันไม่จริง”
ฉันได้แต่ยืนยันความบริสุทธิ์ โดยไม่รู้ว่าจะเอาอะไรมาเป็นเครื่องรับรอง ฉันร้องไห้อย่างหมดหวัง
“ฉันหลงเชื่อใจเธอลิต้า ฉันควรจะฟังสายทิพธ์ จะได้ไม่ต้องตกเป็นคนโง่”
“ฟังฉันก่อนกวินทร์”
ตู๊ด ๆ ๆ ๆ ...
เหรียญที่หยอดไป หมดแล้ว ฉันวิ่งออกมาจากตู้โทรศัพท์ ไปร้านค้าที่ใกล้ที่สุด หยิบเงินออกมาขอแลกเหรียญทั้งน้ำตา คนขายให้เหรียญด้วยความตกใจ
ฉันวิ่งกลับไปที่โทรศัพท์ตู้เดิม หยอดเหรียญด้วยมือสั่นเทา กดหมายเลขที่ฉันจำได้ขึ้นใจ และเฝ้ารอให้ปลายสายตอบ เวลาผ่านไป ไม่มีใครรับ ฉันหมดความหวังเข้าทุกที เมื่อสายตัด ฉันโทรกลับไปอีก นับครั้งไม่ถ้วน แต่ไม่มีการตอบรับใด ๆ ทั้งสิ้น
กวินทร์เขาคงหมดรักฉันแล้ว เขาคงไม่ให้อภัยคนอย่างฉัน เขาไม่เชื่อคำพูดของฉันอีกแล้ว ฉันร้องไห้ เสมือนว่าไม่มีใครจ้องมอง ในเวลานั้น ฉันไม่สนใจสิ่งใดทั้งสิ้น หากความพยายามทั้งหมดที่ฉันมี มันจะทำให้กวินทร์ยอมรับฟังฉันอีกซักครั้ง
ฉันสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ พยายามรวบรวมสติที่มีทั้งหมด โทรหาเขาอีกครั้ง ฉันรอสายชั่วอึดใจหนึ่ง ก็ได้ยินเสียงรับสายจากปลางทาง
“ฮัลโหล กวินทร์เหรอ ฟังฉันก่อนนะ” ฉันอ้อนวอน
แต่เสียงที่ตอบกลับมา หาใช่กวินทร์ไม่ เป็นเสียงของผู้หญิงคนหนึ่ง
“สวัสดีค่ะ กวินทร์บอกว่ามีอะไรให้ฝากเอาไว้” เสียงนั้นตอบกลับแบบนิ่งเรียบ และ เย็นชา
“แล้วเธอคือใคร” ฉันถามกลับด้วยหัวใจร้าวราน
“ฉันชื่อมาลิสา”
…
ขอบคุณเพื่อน ๆ ที่ชื่นชอบเรื่องราวของลิต้านะคะ หากมีอะไรเสนอแนะ ลิต้ายินดีรับฟังและจะ นำไปพัฒนา ขอบคุณเป็นการล่วงหน้าเลยนะคะ สามารถคลิ๊กที่ลิ้งค์ด้านล่างและส่งข้อความถึงลิต้าได้เลยค่ะ หรือ จะตอบกลับมาในอีเมลล์นี้ก็ได้ค่ะ
อ่านจบแล้ว แบ่งปันให้เพื่อน ๆ คนอื่น ลิต้าจะขอบพระคุณอย่างสูงค่ะ
สำหรับเพื่อน ๆ ที่ได้รับเมลล์นี้ทางใดก็ตาม แต่ยังไม่ได้ลงทะเบียนรับข่าวสารสามารถลงทะเบียนได้ที่ลิ้งค์ด้านล่างค่ะ
เจอกันใหม่ในตอนถัดไปค่ะ
รัก
ลลิตา เจนเนตร
แอ๊ดไลน์มาคุยเล่นกันค่ะ LineID: @LitaJane
ช่องทางอื่น ๆ ในการติดตามข่าวสารของ ลิต้าเจน เดอะ ซีรีส์
เว๊ปไซค์ https://www.litajane.com/
อินสตาแกรมhttps://www.instagram.com/lalitajanette/
เฟสบุ๊กเพจhttps://www.facebook.com/lalitajanette
เฟสบุ๊กกลุ่มhttps://www.facebook.com/groups/lalitajanette