ตอนที่ 12 ที่ไหนก็ได้ ยิ่งไกลยิ่งดี
ลิต้าเจน เดอะ ซีรีส์ 1 หลงทางรักนครมายา
Image by StockSnap from Pixabay
ตอนก่อนหน้าและตอนถัดไปรวมอยู่ในนี้ รวมทุกตอน
ฉันไม่ได้ซักไซร์ต่อ การกระทำของกวินทร์นั้นชัดเจนอยู่ในตัวของมันอยู่แล้ว การที่เขาให้ผู้หญิงอื่นที่ฉันไม่รู้จัก เข้ามาในห้องของเขา และรับโทรศัพท์จากฉัน เสมือนเป็นการตอกหน้าฉัน ว่าเขาหมดเยื้อใย ที่มีต่อฉันเสียแล้ว ฉันคงไม่ได้คิดมากเกินไปหรอกใช่ไหม
ฉันร้องไห้ฟูมฟายอยู่ในสวนใกล้ ๆ กับตู้โทรศัพท์นั้น ผู้คนที่ผ่านไปมา มองด้วยความตกใจ ฉันจึงกลั้นใจ วิ่งหลบไปในห้องน้ำหญิง และขังตัวเองอยู่ในน้ำห้องหนึ่ง เพื่อหลบเลี่ยงสายตาของผู้คน พร้อมกับสะอื้นไห้ คิดไม่ออกว่าจะหันหน้าไปหาใคร สายทิพย์ที่เคยเป็นเหมือนเพื่อน ที่รับฟังทุกอย่าง ตอนนี้เป็นดั่ง ศัตรูตัวฉกาจ ฉันรู้สึกเดียวดาย แบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อน เหมือนว่าทั้งโลกนี้ มีเพียงฉัน
ความโกรธที่มีต่อสายทิพย์ พุ่งพล่านในใจของฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ กวินทร์คงไม่จ้องจับผิดฉันขนาดนี้ ฉันกำหมัดแน่น ขบริมฝีปากเม้ม ด้วยความเกลียดชัง จนฉันรู้สึกถึงความเจ็บปวด ที่ริมฝีปากของฉัน ฉันไม่สามารถหยุดความคิดเหล่านี้ได้ และเหมือนตัวเองกำลังจะใกล้บ้าเข้าไปทุกขณะ
ความคิดพุ่งพล่านอยู่ในหัววนไปวนมา คิดทบทวนถึงสิ่งที่ฉัน ไม่ควรให้เกิดขึ้น ถ้าฉันย้อนเวลากลับไปได้ ความรู้สึกผิดเกิดขึ้นในจิตใจ ความคิดที่เคยเป็นเพื่อนคู่คิด กับทรยศต่อนายของมัน มันพรั่งพรูเอาภาพแห่งความหลัง กลับมาให้ฉัน ทบทวน ไม่มีอีกแล้ว ผู้ชายที่รักฉันอย่างกวินทร์ คำมั่นสัญญาที่เรามีให้ต่อกัน มันจบเพียงเท่านี้ ในขณะนั้นฉันไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนกำลังได้ยินเข้า
“นั่นพี่ลิต้ารึเปล่า เป็นอะไรรึเปล่าคะ” เสียงผู้หญิงคนนึงตะโกนเข้ามาในห้องน้ำ
ฉันจำได้คุ้น ๆ ว่าเป็นเสียงของรุ่นน้องคนหนึ่งในภาควิชา ที่ทุกคนมักเรียกเธอว่า ตัวเล็ก ฉันไม่สนิทสนมกับเธอมากนัก และไม่ต้องการให้เธอเห็นฉันในสภาพนี้
“ไม่เป็นไรคะ ขอบคุณค่ะ”
ฉันพยายามทำเสียงให้เป็นปกติที่สุด และตอบกลับไป หวังว่าเธอจะเลิกสนใจในตัวฉัน เพราะนาทีนี้ ฉันไม่ต้องการการซ้ำเติม ด้วยคำครหานินทา หากยัยสายทิพธ์รู้เข้าให้อีก ฉันสะกดตัวเองให้นิ่งเงียบ รอจนแน่ใจว่าไม่มีใครอยู่ในห้องน้ำแล้ว จึงปล่อยให้น้ำตาไหลพร่างพรูอีกครั้ง ชั่วครูอึดใจต่อมา มีเสียงคนก้าวเข้ามาในห้องน้ำ อย่างรวดเร็ว
“พี่ลิต้าอยู่ที่นี่รึเปล่าครับ” เสียงของเทวินนั่นเอง
ฉันเปิดประตูห้องน้ำ แล้วถลาเข้ากอดเขา ด้วยน้ำตานองหน้า
“พี่ลิต้า เป็นอะไร” เทวินพูดด้วยท่าทีตกใจ
“ดีนะ ที่ตัวเล็กมาบอกผม ว่าพี่ลิต้าอยู่ที่นี่”
“ยังไม่ต้องถามพี่ได้ไหม ช่วยพาพี่ออกไปจากที่นี่ ไปที่ไหนก็ได้ ยิ่งไกลยิ่งดี” ฉันพูดไปสะอื้นไป
เขาพาฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ สวนทางเข้ากับสายทิพย์ที่เดินเข้ามาพอดี
“นี่ขนาดนัดเจอกันตามห้องน้ำเลยหรือ” สายทิพย์พูดจาประชดประชัน
“ไม่ใช่เรื่องของพี่” เทวินต่อกรด้วยความโกรธ ฉันที่อยู่ในสภาพดูไม่ได้ เดินรุดออกมา โดยไม่ตอบโต้ใด ๆ ทั้ง ๆ ที่ทั้งโกรธ และ เสียใจ ทั้งยังอับอายที่ตกอยู่ในสภาพนี้
เทวินวิ่งตามฉันมา และพาฉันตรงไปที่รถของเขา และขับออกจาก มหาวิทยาลัยทันที เขาพลั่งพรูคำถามมาที่ฉัน แต่ฉันได้แต่ร้องไห้ และไม่ตอบคำถามใด ๆ ของเขาทั้งสิ้น เขาเห็นดังนั้น จึงปล่อยให้ฉันร้องไห้ โดยไม่ซักไช้
เขาขับรถไปเรื่อย ๆ นานเท่าใดฉันก็ไม่ทราบ ไปที่ไหนฉันก็ไม่รู้ เสียงร้องไห้ของฉันเริ่มแผ่วเบาขึ้น ตามระยะทางที่รถเคลื่อนตัวออกไป และในที่สุดก็กลายเป็นเพียง เสียงกระซิก และความซึมเศร้า
เทวินจอดรถลง ณ ที่แห่งหนึ่ง เขาเปิดประตูรถให้ฉันและจุงมือฉัน ให้เดินตามเขาไป ฉันยินยอมแต่โดยดี เหมือนคนที่ไร้จิตวิณญาณ
เราหยุดลงตรงหน้าชายหาดแห่งหนึ่ง และนั่งลงตรงชายหาดนั่นเอง เสียงคลื่นซัดฝั่งเหมือนกำลังกระซิบบอกฉัน ว่าร้องเถอะนะ ฉันจะรับฟัง สายลมที่กระทบหน้าช่วยซับน้ำตาแห่งความทุกข์ใจ
“ผมจำได้ว่าพี่ลิต้า บอกว่า เวลาที่ไม่สบายใจ พี่ชอบมาที่ทะเล” เทวินกล่าว
“ใช่แล้วหล่ะ ขอบใจมากนะ” ฉันตอบด้วยสายตาเหม่อลอย
เทวิน เอื่อมมือมาโอบไหล่ของฉันไว้ ฉันมิได้ขัดขืนแต่อย่างใด ในเวลานี้ฉันอ่อนแอ และต้องการความรัก ความเข้าใจ และนอกจากเทวินแล้ว ฉันก็มองไม่เห็นใครอีกที่จะเชื่อในตัวฉัน
“พี่จะเล่าให้ผมฟังได้ไหม ว่ามันเกิดอะไรขึ้น” เทวินถามขึ้นในที่สุด
ฉันค่อย ๆเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น สลับกับสะอื้นไห้เป็นระยะ ๆ เทวินใช้มืออีกมือหนึ่ง กุมมือของฉันไว้ และบีบให้กำลังใจเป็นระยะ ๆ เรานั่งกันอยู่ตรงนั้น นานแค่ไหนฉันไม่รู้ได้ พระอาทิตย์ค่อย ๆเลื่อนตัวคล้อยหายไป ในท้องทะเล
“พี่ลิต้า นี่ก็มืดแล้ว และเราก็มากันไกลมาก ขับรถกลับคืนนี้ คงไม่ปลอดภัยแน่ ๆ ผมคิดว่าเราน่าจะหาที่พักที่นี่ซักคืน” เทวินแนะ
ฉันในเวลานั้น ที่ไร้ซึ่งความเห็น ได้แต่พยักหน้าตอบรับ ใช่มันไกล และมันก็มืด และที่เหนืออื่นใด ฉันกลัวการกลับไป ถึงแม้ว่าการหนีมา ไม่ได้เปลี่ยนความจริงที่เกิดขึ้นแต่อย่างใด แต่หากมันช่วยให้หนีมาได้ แม้เพียงชั่วคราวก็ยังดี
ฉันนั่งเหม่อลอย ในขณะที่เทวินขับรถหาที่พักอยู่นั้น ในที่สุด เขาวนเข้าโรงแรมแห่งหนึ่ง ดูสวยงาม และโก้หรู แบบที่ฉันนั้นไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน เพราะครอบครัวของฉันนั้น ไม่ค่อยนิยมการท่องเที่ยว และการใช้จ่ายที่ไม่จำเป็น
“หวังว่าพี่ลิต้า จะชอบนะ ผมเคยมากับคุณพ่อคุณแม่ที่นี่” เทวินพูดด้วยเสียงแจ่มใส เขาพยายามทำตัวร่าเริง เพื่อบ่ายเบี่ยงความคิดของฉันจากความเศร้า
ในห้องนั้นดูสวยงาม และโก้หรู ประดับด้วยข้าวของทันสมัย เตียงนอนสีขาวที่ช่างนุ่มนวล ฉันสัมผัสผ้าปูที่นอนราคาแพง แสงไฟสลัวได้บรรยากาศเหลือเกิน ตู้เย็นที่เต็มไปด้วยเครื่องดื่ม ความตื่นตา ทำเอาฉันลืมความทุกข์ไปได้ชั่วขณะ แต่ก็เพียงชั่วขณะเดียว ฉันคิดถึงกวินทร์
“มันคงจะแพงมากใช่ไหม เทวิน”
ฉันถามด้วยความกังวล
“ไม่ต้องห่วงหรอก พี่ลิต้า พี่ลิต้าพักให้สบายเถอะครับ คืนนี้ผมจะนอนที่โซฟาเอง” เขาพูดพร้อมทั้งชี้ไปที่โซฟา ที่ตั้งอยู่ในห้อง
“ขอบใจจ๊ะ” ฉันตอบสั้น ๆด้วยความซึ้งใจ
“พี่ลิต้าไปอาบน้ำก่อนไหมครับ จะได้สดชื่นขึ้น เดี๋ยวผมจะสั่งอาหาร มาทานในห้องด้วยกัน”
ฉันทำตามแต่โดยดี ฉันเปิดน้ำให้ไหลผ่านตัวฉัน พร้อมกับน้ำตาที่ไหลริน
…
ขอบคุณเพื่อน ๆ ที่ชื่นชอบเรื่องราวของลิต้านะคะ หากมีอะไรเสนอแนะ ลิต้ายินดีรับฟังและจะ นำไปพัฒนา ขอบคุณเป็นการล่วงหน้าเลยนะคะ สามารถคลิ๊กที่ลิ้งค์ด้านล่างและส่งข้อความถึงลิต้าได้เลยค่ะ หรือ จะตอบกลับมาในอีเมลล์นี้ก็ได้ค่ะ
อ่านจบแล้ว แบ่งปันให้เพื่อน ๆ คนอื่น ลิต้าจะขอบพระคุณอย่างสูงค่ะ
สำหรับเพื่อน ๆ ที่ได้รับเมลล์นี้ทางใดก็ตาม แต่ยังไม่ได้ลงทะเบียนรับข่าวสารสามารถลงทะเบียนได้ที่ลิ้งค์ด้านล่างค่ะ
เจอกันใหม่ในตอนถัดไปค่ะ
รัก
ลลิตา เจนเนตร
แอ๊ดไลน์มาคุยเล่นกันค่ะ LineID: @LitaJane
ช่องทางอื่น ๆ ในการติดตามข่าวสารของ ลิต้าเจน เดอะ ซีรีส์
เว๊ปไซค์ https://www.litajane.com/
อินสตาแกรมhttps://www.instagram.com/lalitajanette/
เฟสบุ๊กเพจhttps://www.facebook.com/lalitajanette
เฟสบุ๊กกลุ่มhttps://www.facebook.com/groups/lalitajanette