ตอนที่ 15 ถึงกวินทร์
ลิต้าเจน เดอะ ซีรีส์ 1 หลงทางรักนครมายา
Image by Anastasia Gepp from Pixabay
ตอนก่อนหน้าและตอนถัดไปรวมอยู่ในนี้ รวมทุกตอน
ส่วนทางด้านตัวฉัน ที่ในวันนั้น ยังอาลัยอาวรณ์ ถึงกวินทร์อันเป็นที่รักในวันหนึ่งไม่รู้ว่าสิ่งใดดลใจ ฉันเขียนจดหมายส่งอีเมลล์ถึงเขา
ถึง กวินทร์
สวัสดีกวินทร์ เธอคงจะแปลกใจที่ได้รับจดหมายจากฉัน ฉันเพียงอยากรู้ว่าเธอเป็นอย่างไรบ้าง สบายดีหรือเปล่าส่วนฉันนั้นสบายดี ต้องปรับตัวกับการทำงานเล็กน้อย มีก็แต่ยังคงนึกถึงเรื่องของเราเสมอ
ฉันขอโทษที่ได้เคย ทำร้ายหัวใจของเธอ ฉันหวังว่าเธอจะให้อภัยฉัน ในวันนี้ฉันตระหนักได้ว่า การไม่มีเธอมันทรมานเพียงใด แต่ไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ วันเวลาจะเยียวยาหัวใจของฉันเอง
ยังรัก และ คิดถึงเสมอ
ลิต้า
…
ราว ๆ สัปดาห์เห็นจะได้ ฉันได้รับจดหมาย ตอบกลับจากกวินทร์ ทำให้ฉันดีใจอย่างที่สุด ดั่งต้นไม้ที่เกือบแห้งเฉา ได้รับหยาดฝนเป็นครั้งแรก
ถึงลิต้า
ขอบใจที่ยังนึกถึงฉันเสมอ ฉันสบายดี ติดก็แต่การเรียนที่นี่ยากกว่าที่ฉันคิดนัก ตามกำหนดการแล้ว ฉันควรต้องเรียนจบเทอมการศึกษานี้ แต่ฉันยังขาดหน่วยกิจอีกไม่กี่วิชา ซึ่งยังต้องมาเก็บในปีหน้า ในวันนั้น ฉันเสียใจจริง ๆ แต่ฉันได้ให้อภัยเธอไปหมดแล้ว ขอเธอโปรดสบายใจเถิด
แม่ส่งตั๋วเครื่องบินมา ท่านว่าทนคิดถึงฉันไม่ไหวเสียแล้ว จบเทอมการศึกษานี้ ฉันจะกลับไป หวังว่าคงได้เจอเธอ
คิดถึงเช่นกัน
กวินทร์
ฉันเฝ้ารอการกลับมาของกวินทร์ด้วยหัวใจเปี่ยมความหวัง ย้อนนึกถึงเรื่องราวของเรา สัมผัสของกวินทร์ยังตราตรึงอยู่ในหัวใจของฉัน ฉันภาวนาอ้อนวอนต่อสิ่งศักดิ์สิทธ์ ขอโอกาสอีกซักครั้ง
และแล้ววันที่กวินทร์เดินทางกลับมาก็มาถึง ฉันได้ข่าวจาก เจ บิ๊ก และ ป๊อป ฉันดีใจอย่างบอกไม่ถูก
ถึงแม้จะกังวลอยู่บ้างว่า เขาอาจจะมีคนรักใหม่อยู่ที่อเมริกาแล้วก็เป็นได้ ผู้หญิงคนนั้นไงที่ชื่อ มาลิสา ฉันยังจำเสียงของเธอได้ดี เสียงเล็กแหลมที่กรีดลงกลางใจฉันเมื่อปีที่แล้ว
สัปดาห์ผ่านไป ฉันเฝ้ารอการติดต่อมาของเขา ด้วยใจร้อนรน ในที่สุดเราได้ทำการนัดหมายเพื่อพบกันเป็นครั้งแรกในรอบหลายปี ฉันตื่นเต้นมากมาย ตั้งใจแต่งตัวเป็นพิเศษ สวมชุดกระโปรงชุดใหม่ ปัดแก้ม ทาปากบาง ๆ ดั่งกับกำลังจะไปออกเดทครั้งแรกก็ว่าได้ เรานัดพบกัน ณ ร้านกาแฟในสวน ที่เพิ่งเปิดใหม่ เขาว่าบรรยากาศดีนักเชียว
กวินทร์นั้นมาถึงก่อนฉันไม่นาน ฉันเดินเข้าไปในร้าน ที่ประดับประดาไปด้วยต้นไม้นานาพันธ์ บรรยากาศสดชื่นมาก ทันทีที่สายตาสบไปพบกวินทร์เข้า หัวใจของฉันเต้นแรงด้วยความสเน่หา เขาลุกขึ้นพร้อมกับส่งยิ้มให้ เขาดูดีขึ้นมาก แต่งตัวโก้เก๋ตามสไตล์นักเรียนนอก ฉันสูดหายใจลึก พร้อมกับเดินเข้าไปใกล้
“นั่งซิ ลิต้า เธอดูสวยขึ้นมาก แค่ไม่กี่ปีเท่านั้น” กวินทร์ชมพร้อมส่งสายตาอ่อนโยนที่ฉันคุ้นเคย
“ขอบใจจ๊ะ เธอเองก็เปลี่ยนไปมากเลย ดูแข็งแรงบึกบึนขึ้นมาก” ฉันพูดทั้งเขินอาย
“อยู่ที่อเมริกา มันไม่สบายเหมือนที่นี่ ฉันต้องทำงานพิเศษหลังเลิกเรียน แต่และงานก็ยังกับจับกัง ฉันคิดถึงเมืองไทยมาก” เขาพูดพร้อมกับ หัวเราะ
ฉันพลางหัวเราะตาม คิดไม่ออกจริง ๆ ว่าผู้ชายที่ได้รับการดูแลอย่างดี จากตระกูลมีอันจะกิน จะไปทำงานยกแบกหามได้อย่างไร
“แล้วเธอ จะอยู่นานซักเท่าไหร่” ฉันถาม หวังว่าเขาคงไม่รีบกลับไป
“อีกสองอาทิตย์น่ะ พอใกล้ ๆ เปิดเทอมฉันก็ต้องกลับไปเตรียมตัว” กวินทร์ตอบ
เรานั่งพูดคุย แลกเปลี่ยนเรื่องราวในช่วงที่ขาดหาย ฉันรู้สึกมีความสุขเหลือเกิน ไม่อยากให้เวลานี้ผ่านไปเลย
“แล้วเธอมาพบฉันอย่างนี้ แฟนเธอไม่หึงบ้างเหรอ” กวินทร์หลอกถาม
“ก็คงจะหึง” ฉันนิ่ง ดูท่าทีของกวินทร์ เขาดูมีท่าทีผิดหวังเล็กน้อย “ถ้าฉันมีแฟนละนะ”
“อย่าบอกนะ ว่าตอนนี้เธอไม่มีใคร” กวินทร์พูดพยายามกลบเกลือน รอยยิ้มที่มุมปาก
“ฉันยังไม่ลืมใครบางคนน่ะ” ฉันตอบพร้อมหลบสายตา
“ฉันก็ไม่เคยลืมเธอเลย” กวินทร์ตอบ
คำตอบของกวินทร์ ทำเอาฉันหัวใจ เต้นถี่ มันจะมีความหมายอะไรที่ลึกซึ้งหรือไม่
“แล้ว มาลิสาละ” ฉันถาม
“ฉันขอโทษเรื่องมาลิสานะ ตอนนั้นฉันกำลังโกรธจริง ๆ เลยทำไปไม่ยั้งคิด” กวินทร์พูด
“ไม่เป็นไรหรอก มันก็สมควรแล้วหล่ะ” ฉันตอบด้วยความน้อยใจ
“มาลิสา เธอเป็นเพื่อนคนไทย เราทำโครงงานด้วยกัน” เขาอธิบายต่อ ฉันได้แต่นิ่งฟัง ทำท่ารอให้เข้าพูดต่อ
“หลังจากเหตุการณ์นั้น ฉันตัดสินใจคบกับมาลิสา” เขานิ่งไปชั่วขณะ หัวใจของฉันเหมือนแตกสลายอีกครั้ง
“แต่ก็ไม่นานนักหรอก เราเข้ากันไม่ได้ และฉันก็ยุ่งมากกับการเรียน เลยไม่มีเวลาสนใจเรื่องนี้อีก” เขาอธิบายเพิ่มเติม
ฉันโล่งใจ เมื่อได้ยินสิ่งที่กวินทร์กล่าว เวลานี้เขาไม่มีใคร และผู้หญิงที่ฉันไม่เคยพบ และ กลัวนักกลัวหนา นามว่า มาลิสา นั้น ในเวลานี้เป็นเพียงอดีต
การกลับมาของเขา เติมเต็มหัวใจที่แห้งแล้งของฉัน ผู้ชายที่ฉันรัก รักมากที่สุด อยู่ตรงนี้ ตรงหน้าของฉัน
เราพูดคุยกันถึงความหลังในอดีต บรรยากาศเก่า ๆ กลับมาอีกครั้ง เวลาผ่านไปนานเท่าใด ฉันไม่รู้ รู้แต่เพียงในทุกวินาทีที่มีนั้น ฉันอยากใช้มันกับกวินทร์ที่ฉันรอคอยมาแสนนาน
“ฉันอยากจะกลับไป เที่ยวเล่นในมหาวิทยาลัยจัง” กวินทร์กล่าวขึ้นลอย ๆ
“ไปซิ ฉันเองก็ไม่ได้กลับไป มานานมากแล้ว” ฉันเสริม
“เธอ ไปกับฉันไหมลิต้า” เขาถาม
“ไปซิ” ฉันตอบด้วยความยินดี
พวกเราเดินทางไปมหาวิทยาลัยที่เราเคยเรียนด้วยกัน เดินเล่นชมห้องเรียนที่เราเคยมีประสบการณ์ร่วมกัน และ นั่งลงที่บึงบัวแห่งหนึ่งในรั้วมหาวิทยาลัยนั่นเอง
“ฉันมีความสุขมากเลย ลิต้า ฉันไม่ได้รู้สึกแบบนี้มานานมากแล้ว” กวินทร์กล่าวขึ้น
“ฉันก็เหมือนกัน กวินทร์” ฉันตอบ ด้วยมีความหมายลึกซึ้ง กว่าที่คำพูดจะอธิบายได้
“ฉันไม่เคยรู้สึกกับใครเหมือนเธอเลย ลิต้า” กวินทร์พูดท่าทางจริงจัง
“ความรู้สึกของฉันที่มีต่อเธอ ก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง” ฉันตอบด้วยความหวัง
เราจ้องมองกันโดยไม่มีใครพูดสิ่งใด สายตาที่เขาจ้องมองมานั้นเต็มไปด้วยความหมาย ฉันสัมผัสได้ว่า ในใจของเขาก็คงยังมีความรักให้ฉันอยู่ น้ำตาน้อย ๆของฉันไหลออกมา
“กวินทร์ ฉันขอโทษกับทุกสิ่งที่ผ่านมา มันเป็นความผิดของฉันเอง” ฉันพูดทั้งน้ำตา
“ช่างมันเถอะ มันผ่านไปแล้ว” กวินทร์ตอบกลับ พร้อมกับเอื้อมมือมาปาดน้ำตาของฉัน เขาเองก็ยังดูเหมือน ยังคงเจ็บปวด
“เธอรับปากฉันได้ไหม ว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก” กวินทร์พูดต่อเหมือนมีความหมายซ่อนอยู่ในนั้น
“เธอหมายความว่าอย่างไร” ฉันถามเพื่อความกระจ่าง
“ฉันหมายถึง ถ้าเรากลับมาคบกันอีกครั้ง” เขาอธิบาย
“เธออยากจะเริ่มต้น ความสัมพันธ์ของเรากันใหม่อีกครั้งไหม ลิต้า” เขาถามย้ำ หลังจากเห็นว่าฉันนิ่งอึ้ง
ฉันโถมเข้ากอดเขา พร้อมกับน้ำตาที่พร่างพรู “ฉันสัญญา ฉันจะไม่ทำให้เธอเสียใจอีก”
เรากอดกันอยู่อย่างนั้น ดั่งค้นพบอีกซีกของจิตวิณญาณที่หายไป ฉันรู้สึกขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่รับฟังคำวิงวอนของฉัน ฉันจะรักษาความรักครั้งนี้ ดั่งเช่นชีวิต