ตอนที่ 25 การกลับมาของกวินทร์

ลิต้าเจน เดอะ ซีรีส์ 1 หลงทางรักนครมายา

Image by S. Hermann & F. Richter from Pixabay

ตอนก่อนหน้าและตอนถัดไปรวมอยู่ในนี้ รวมทุกตอน

ฉันมองดูตัวเองในกระจก ในขณะที่มายากระซิบที่ข้างหูฉัน

“เชิดหน้าเข้าไว้ เธอไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป ยัยผู้หญิงอ่อนแอ เธอคือลิต้าคนใหม่ ที่ไม่ยีระกับของเก่า ๆ อย่างกวินทร์ ไม่มีอะไรที่เธอ ต้องหนี มิใช่คนคู่นั้นหรือที่ต้องควรระอายใจ”

“จริงของเธอ ฉันจะไป”

“ดีมาก ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น อย่าได้ร้องไห้เป็นอันขาด ฉันไม่อยากเห็นรอยยิ้มอันสมเพศจากสายทิพย์” มายาย้ำ

ฉันรับคำมั่นเหมาะ

…

ฉันบรรจงแต่งตัว เสริมแต่งอย่างปราณีตที่สุด ชุดผ้าไหมสีม่วงหม่นเผยแผ่นหลังสีน้ำผึ้งที่ผ่านการบำรุงมาอย่างดี รวบผมขึ้นปล่อยไรผมรำไร คลอเคลียใบหู 

จงใจสวมแหวนที่กวินทร์มอบให้ฉัน ในวันที่ความรักของเรายังหวานชื่น 

คืนนี้ฉันจะต้องเจอกับอะไรบ้างไม่รู้เลย 

…

ที่งานเลี้ยงแต่งงาน ณ โรงแรมสุดหรูแห่งหนึ่ง ฉันก้าวออกมาจากรถพร้อมทั้งถอนหายใจเฮือกใจ 

เรื่องราวระหว่างฉันและสายทิพย์นั้น ได้ทำให้ฉันกลายเป็นคนไม่ไว้ใจใคร ฉันมีเพื่อนมากมาย นอกจากมายาแล้ว ไม่มีใครรู้จักฉันอย่างแท้จริง ฉันกลายเป็นคนเก็บความรู้สึก แสร้งทำว่าชีวิตฉันสมบูรณ์พร้อม และไม่ไว้ใจใครให้ล่วงรู้ความเป็นไปข้างใน ดั่งที่ได้เคยวางใจ เผยความในให้กับคนทรยศเช่น สายทิพย์

ฉันก้าวเข้าไปในงานที่ตบแต่งอย่างสวยงาม แสดงความยินดีกับบ่าวสาว และทันใดนั้นเอง กวินทร์และสายทิพย์เคียงคู่กันเข้ามาในงาน ฉันกล่าวทักทายสั้น ๆ กลั้นความรู้สึกเอาไว้ และขอตัวไปพูดคุยกับคนอื่น ๆ 

“ดีมากลิต้า” มายาย้ำ

งานฉลองเป็นแบบค๊อกเทล มีอาหารจำพวกของทานง่าย ให้บริการตามจุดต่าง ๆ ฉันหยิบอาหารและไปยืนพูดคุยกับเพื่อนเก่า ที่ไม่ได้เจอกันมานาน ซึ่งต่างก็ถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยในตัวฉัน เมื่อต่างก็เห็นกวินทร์และสายทิพย์เคียงคู่กันมาเช่นนี้ ฉันได้แต่แสร้งว่าไม่เป็นอะไร ลึกข้างในใจ ทั้งเก็บและกดความรู้สึกเจ็บปวด พ่ายแพ้เอาไว้ ฉันแอบมองตามพวกเขาด้วยหัวใจร้าวราน เมื่อรู้สึกเจ็บเกินจะเก็บความรู้สึกได้ไหว ฉันขอตัวเพื่อไปห้องน้ำ ใช้เวลาตามลำพัง 

ฉันนึกอิจฉาและรังเกียจสายทิพย์ แบบที่ไม่เคยเกิดขึ้นกับฉันมาก่อน เพราะเธอทำให้ความรักของฉันและกวินทร์พังพ่าย และเธอก็ยังกลับมาย่ำยีหัวใจของฉันอีกครั้ง ด้วยการพรากเอาคนที่ฉันรักที่สุดไป แต่ที่เหนือไปกว่านั้น คำสัญญาหลอกลวงที่กวินทร์ได้พูดกับฉัน มันไร้ซึ่งความหมายใด ๆ ในเวลานี้มันชัดเจนยิ่งนัก ฉันที่ลุ่มหลงไปกับกลลวง ถึงคราวตาสว่าง 

ฉันเหนื่อยกับการแสร้งทำว่าสบายดี จึงเดินออกจากงานไปสูดอากาศบริเวณระเบียงทางเดินด้านนอก ชั่วครู่อึดใจหนึ่งฉันรู้สึกเหมือนมีใครกำลังเดินตามมาทางด้านหลัง 

ทันทีที่หันไป จึงพบว่าคือกวินทร์นั่นเองที่เดินตามฉันมา ฉันได้แต่แน่นิ่ง จ้องมองเขาด้วยอยากรู้นัก ว่าหัวใจเขานั้นทำด้วยอะไร 

“สบายดีไหม ลิต้า ไม่ได้พบเธอเสียนาน เธอดูสวยขึ้นจนฉันจำแทบไม่ได้”​ กวินทร์กล่าวทักทาย

ฉันยิ้มรับแบบไม่สู้ดี พร้อมกับถอนหายใจเบาๆ หลบสายตาจากกวินทร์ และทอดสายตาไปที่สวนเบื้องหน้าที่ปกคลุมไปด้วยความมืด พร้อมทั้งกล่าวอย่างไร้เยื่อใย

“ก็ดีขึ้นกว่าเมื่อปีก่อนมาก กวินทร์ก็ดูมีความสุขดีนะ กับสายทิพย์” ฉันพูดก้ำกึ่งประชดประชัน 

“มันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดหรอก ลิต้า” กวินทร์อ้ำ ๆ อึ้งๆ ไม่ผิดกับเมื่อปีก่อนตอน มาลิสาบุกมาที่ห้อง

“ฉันก็พูดตามที่เห็น” 

กวินทร์เหลือบมองที่นิ้วมือของฉันและพูดขึ้น 

“ลิต้า เธอยังสวมแหวนที่ฉันให้อยู่เหรอ” 

ฉันเอื้อมมือขวาไปวางทับแหวนเอาไว้เสมือนว่าไม่อยากให้เขาสังเกตุเห็น 

“ฉันดันหลงเชื่อคำพูดสุดท้าย ที่เธอให้ไว้” ฉันกล่าวด้วยความน้อยเนื้อตำ่ใจ ในเวลานี้ฉันไม่สามารถปิดบังความผิดหวังลึก ๆ ข้างใน

กวินทร์เอื้อมมือมาจับมือของฉันเบาๆ และ กล่าวต่อ “ฉันหมายความตามนั้นจริง ๆ” 

“หมายความอย่างไร เธอถึงได้กลับมาพร้อมสายทิพย์ได้” คำพูดที่ฟังดูไม่ขึ้นของกวินทร์ ทำฉันโพรงออกมา

“ลิต้า ให้โอกาสฉันได้อธิบาย” 

“มีผู้หญิงตั้งมากมาย ทำไมต้องเป็น สายทิพย์” 

ฉันพูดพร้อมทั้งสะบัดมือของเขาออกไป และใช้มือขวาของฉันถอดแหวนที่อยู่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของฉันออก และยื่นมันคืนให้กวินทร์ พร้อมสายตาชิงชัง

กวินทร์ยื่นมือมากุมมือของฉันไว้ และกล่าวว่า “แหวนนี้ฉันให้เธอ ฉันไม่คิดเอาคืน” 

“ถึงเธอไม่รับคืน ฉันก็คงไม่เก็บเอาไว้เช่นกัน” ฉันยืนกรานตามความตั้งใจ

“ถ้าอย่างนั้น เธอช่วยเก็บไว้อีกซักพักได้ไหม”

“ให้ฉันเก็บไปถึงเมื่อไหร่กัน” ฉันถามด้วยไม่เข้าใจเจตนาของกวินทร์

“จนกว่าฉันจะได้มีโอกาสพบเธออีกซักครั้ง และเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น แล้วถึงตอนนั้นถ้าเธอยังยืนยันที่จะคืน ฉันจะรับมันไว้” กวินทร์ร้องขอ พร้อมกับกำมือของฉันที่มีแหวนอยู่ในนั้นแน่น 

ฉันสะบัดมือของกวินทร์อออก พร้อมทั้งดึงมือกลับมา และพูดแบบไม่ใยดีว่า

“ตกลงตามนั้น” 

“ขอบใจมากลิต้า” 

“เธอกลับเข้าไปข้างในเถอะ เดี๋ยวถ้าสายทิพย์ออกมาเห็น ฉันไม่อยากต้องมีปัญหา” ฉันพูดตัดบท และ เดินจากไป โดยไม่กล่าวลาใครๆ 

คืนนั้น ฉันนอนร้องไห้ ทั้ง ๆ ที่คิดว่านำ้ตาได้เหือดหายไปเสียแล้ว ฉันร้องไห้เพราะฉันรู้แน่แล้ว ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ฉันเพียรสร้าง ผู้หญิงที่ดูเหมือนมั่นใจ มันเป็นเพียงภาพลวงตา หัวใจของฉันยังคงเต็มเปลี่ยมไปด้วยความรัก ที่มีให้กวินทร์ไม่เคยเปลี่ยนแปลง ฉันเฝ้ารอวันที่จะได้พบเขาอีกครั้ง