ตอนที่ 28 ความจริง
ลิต้าเจน เดอะ ซีรีส์ 1 หลงทางรักนครมายา
ตอนก่อนหน้าและตอนถัดไปรวมอยู่ในนี้ รวมทุกตอน
กวินทร์หันไปมองทางอื่น แล้วถอนหายใจอย่างแรง
“ความจริงที่น่าละอายฉันถึงไม่กล้าบอกเธอ”
เขาพูดอย่างเหม่อลอย อย่างคนที่เสียใจในการตัดสินใจของตนเอง
“ที่ฉันต้องเลือกมาลิสานั้นเพราะหากไม่มีมาลิสาแล้วฉันอาจจะยังเรียนไม่จบและไม่ได้กลับมาเมืองไทยอย่างที่เธอเห็นอยู่ตอนนี้”
“ฉันยังไม่เข้าใจอยู่ดี”
“เธอก็รู้ว่าฉันไม่ใช่คนเก่งแบบเธอการเรียนฉันไม่ค่อยเอาไหนอาศัยว่ามีมาลิสาคอยกระตุ้นนอกจากนั้นเรายังทำโครงงานสำหรับประกอบหลักสูตรด้วยกันถ้ามาลิสาเลิกล้มที่จะสานต่อโครงงานกับฉันนั่นหมายถึงการที่ฉันต้องเริ่มต้นทุกอย่างใหม่ในปีการศึกษาถัดไปเรื่องเรียนไม่จบในเวลาฉันนั้นไม่อายเท่าไหร่หรอกแต่พ่อแม่ของฉันซิท่านกดดันฉันอย่างมากเพราะท่านเตรียมค่าใช้จ่ายให้ฉันแค่สองปีเท่านั้นพอขึ้นปีที่สามท่านยื่นคำขาดว่าถ้าฉันเรียนไม่จบในปีที่ผ่านมาท่านจะไม่ส่งเงินค่าเล่าเรียนมาให้ฉันแล้วและนั่นอาจหมายถึงว่าฉันต้องกลับมาโดยไร้ปริญญา”
“ทำไมเธอไม่บอกฉันเรื่องนี้”
ฉันตกใจเมื่อล่วงรู้ ถึงสิ่งที่กวินทร์ต้องเผชิญ โดยฉันไม่มีโอกาสแสดงถึงความห่วงใยต่อเขาในช่วงเวลาสำคัญเช่นนั้น
เขาหลบสายตาของฉัน พูดอย่างหมดอย่างหมดท่า
“ฉันจะพูดได้อย่างไรว่าฉันมันผู้ชายขี้แพ้ที่ต้องฝืนอยู่กับคนที่ฉันไม่ได้รักแลกกับใบปริญญาอย่างนั้นหรือฉันจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนแค่เรียนจบช้ากว่ากำหนดก็น่าละอายต่อพ่อแม่มากพอแล้วดูเธอตอนนี้ซิเรียนจบมีงานการที่ดีในขณะที่ฉันเพิ่งจะเริ่มต้นทั้งยังต้องให้แม่ช่วยฝากเข้าทำงานฉันไม่เหลือความภูมิใจให้คู่ควรกับเธอเลยลิต้า”
ท่าทีของฉันอ่อนโยนลงอย่างทันที ด้วยความเห็นใจกวินทร์อย่างที่สุด หากฉันรู้ซักนิด ฉันคงไม่ไร้เยื้อใยต่อกวินทร์ถึงเพียงนี้ และ สายทิพย์คงไม่สามารถเข้ามาแทรกระหว่างความรักของเราได้
“ฉันเห็นใจเธอนะกวินทร์เธอน่าจะบอกให้ฉันได้รู้บ้างอย่างน้อยฉันคงได้ช่วยเป็นกำลังใจให้เธอได้บ้าง”
“มันผ่านไปแล้วลิต้าทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเองเพราะว่าฉันมันหัวไม่ดีทั้งยังก่อเรื่องให้ทุกคนต้องเสียใจฉันรับผิดทุกอย่างรวมทั้งเรื่องของสายทิพย์ด้วย”
พอได้ยินคำว่าสายทิพย์ ความร้อนวาบแผ่วไปทั่วใบหู เรื่องมาลิสาฉันพอเห็นใจ แต่เรื่องของสายทิพย์ ฉันนึกไม่ออกว่าจะมีเหตุผลใดให้ฉันให้อภัย แต่ฉันก็ได้แต่ขบฟันนิ่งเงียบ รอว่ากวินทร์จะพูดอะไรต่อ
“สายทิพย์มาเยี่ยมฉันในจังหวะที่ฉันกำลังแย่ฉันเล่าเรื่องของเราให้สายทิพย์ฟังหวังเพียงเพื่อหาเพื่อนปรับทุกข์ไม่ได้คิดเกินเลยไปกว่านั้นสายทิพย์ช่วยปลอบใจฉันและเล่าเรื่องราวของเธอกับเทวินหลังจากที่เราขาดการติดต่อกันเมื่อครั้งนั้นให้ฉันฟังคงหวังให้ฉันได้ตัดใจ”
ฉันได้ยินดังนั้นถึงกับสะท้อนใจ จริงอยู่ที่กวินทร์ได้ทำร้ายฉัน แต่ครั้งหนึ่งฉันก็เคยทำให้เขาเสียใจอย่างมาก กับเรื่องของเทวิน
“พอฉันได้ฟังมันทำให้ฉันทั้งเสียใจและโกรธ”
กวินทร์กลืนน้ำลาย ขบกรามแน่น ความรู้สึกผิดแทรกกลางทรวงอกของฉัน ฉันตระหนักได้ว่าฉันก็มีส่วนทำร้ายความรักของเรา
“ฉันขอโทษที่ทำให้เธอต้องเสียใจนะกวินทร์”
กวินทร์ยิ้มจาง ๆ รับคำขอโทษของฉัน
“สายทิพย์ยังสารภาพต่อฉันว่าเขาแอบมีใจให้ฉันมาเนิ่นนานแล้ว”
“เธอว่าอย่างไรนะสายทิพย์แอบชอบเธอ”
“ใช่ตั้งแต่สมัยที่เราเรียนปริญญาตรีด้วยกันและต้องเสียใจอย่างมากเมื่อรู้ว่าฉันมาคบกับเธอ”
“ฉันไม่เคยเอ๊ะใจเลยหรือนี่คือเหตุผลที่ฉันสายทิพย์มีท่าทีเปลี่ยนไปต่อฉันอย่างมาก”
สิ่งที่กวินทร์กล่าวเหมือนได้เปิดเผยทุกปริศนาระหว่างฉันและสายทิพย์ ว่าเหตุใดเพื่อนที่ครั้งหนึ่งเคยรัก และเข้าใจ ถึงได้มีท่าทีเหินห่าง ดูแคลน และปองร้าย แต่อย่างไรเสีย ความจริงนี้หาได้ทำให้ฉันเห็นใจสายทิพย์ไปได้ ความชิงชังและโกรธเคืองยังคงเต็มในห้องของหัวใจ และอีกครั้งที่สายทิพย์เข้ามาแทรกระหว่างฉันและกวินทร์
“ฉันที่เสียใจอยู่เป็นทุนได้ยินเรื่องของเธอกับเทวินเข้าอีกทำเอาฉันนึกโกรธเธออยู่ลึกๆ”
“สายทิพย์พูดถึงฉันว่าอย่างไร”
“ก็ไม่ดีนักหรอกฉันไม่อยากพูดถึงมันอีกแต่นั่นก็ทำให้ฉันตัดใจจากเธอ”
ฉันเจ็บลึกลงถึงขั้วหัวใจ ดั่งโดนศัตรูร้ายล้วงคอแล้วฉีกทึ้งเอาก้อนเนื้อขึ้นมาขย้ำทั้งเป็น ฉันได้แต่คาดการณ์ไปว่าสายทิพย์ คงพูดถึงฉันในทางที่ไม่สู้ดีนัก ถึงกับทำให้กวินทร์เปลี่ยนใจจากฉัน แต่เมื่อกวินทร์ไม่อยากพูดถึง ฉันเองก็ไม่อยากถามถึง
“มันไม่ยุติธรรมเลยเธอได้ถามฉันซักคำไหมว่ามันมีความจริงอยู่ซักเท่าไหร่ในคำพูดของสายทิพย์”
“เธออย่าได้เอาคำพูดของเขามาเป็นอารมณ์เลยฉันเองก็ไม่ได้เชื่อไปเสียทุกอย่างเพียงแต่ความเสียใจนั้นฉันไม่อาจห้ามได้”
“ความกดดันทุกอย่างที่รายล้อมทั้งยังต้องทนเป็นดั่งทาสของมาลิสาเลยทำให้ฉันยิ่งใกล้ชิดกับสายทิพย์มากขึ้นเพราะก็มีเพียงสายทิพย์ที่เข้าใจฉันในเวลานั้น”
“สายทิพย์เคยเป็นเพื่อนฉันนะกวินทร์” ฉันพูดด้วยความคับแค้น
“และเธอก็รู้ดีว่าความระหองระแหงระหว่างเราก็เริ่มต้นจากที่เธอเชื่อคำพูดของสายทิพย์มากกว่าคำพูดของฉัน”
น้ำเสียงของความโกรธเจือความน้อยใจ ฉันนิ่งอึ้งเมื่อได้ยินเรื่องราวทั้งหมด ฉันเสียใจที่เรื่องของฉันและกวินทร์ต้องพบกับอุปสรรคครั้งแล้วครั้งเล่า ฉันโกรธและอาคาตแค้นศัตรูหัวใจ ที่ยุแยงแทงข้างหลัง พอได้ทีเผลอขโมยเอาคนที่ฉันรักไป และที่สำคัญเหนื่อยหัวใจกับความอ่อนแอ และ ไม่หนักแน่นของกวินทร์ แต่จะทำอย่างไรได้ คนดี ๆ มีตั้งมากมาย แต่เป็นฉันเอง ที่รักแต่เพียงกวินทร์