ตอนที่ 29 คำขอ
ลิต้าเจน เดอะ ซีรีส์ 1 หลงทางรักนครมายา
Image by Free-Photos from Pixabay
ตอนก่อนหน้าและตอนถัดไปรวมอยู่ในนี้ รวมทุกตอน
“ทุกอย่างเป็นความผิดของฉันและความอ่อนแอของฉันเองที่ทำให้เรื่องราวมันวุ่นวายขนาดนี้ฉันต้องขอโทษเธอด้วยนะลิต้าถ้าเธอจะโกรธจะเกลียดฉันก็ไม่ว่าแต่อยากให้เธอรู้ไว้ว่าคำว่ารักที่ฉันมีให้เธอนั้นมันเป็นเรื่องจริงและยังเป็นจริงอยู่ถึงทุกวันนี้”
ฉันได้แต่นิ่งเงียบ เสียใจกับสิ่งที่พึ่งได้ยิน เห็นใจกวินทร์ และ ช้ำใจกับเรื่องที่ไม่ควรต้องเกิดขึ้น ความโกรธและเกลียดที่มีต่อสายทิพย์ยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นในหัวอกของฉัน ในวินาทีนั้นฉันแทบอยากถลึงร่างของเธอออกเป็นส่วน ๆ ทำสิ่งใดก็ได้ที่ทำให้สายทิพย์ได้ลิ้มรสกับความเจ็บปวดที่ฉันได้รับบ้าง
“แล้วกับสายทิพย์ละมันคือความรักหรือเปล่า”
“ฉันเองก็ตอบไม่ได้ว่ามันคืออะไรแต่มันไม่เหมือนกับความรู้สึกที่ฉันมีให้เธอ”
กวินทร์เอื้อมมือ มากุมมือฉันไว้ ซึ่งฉันเองก็ไม่ได้มีท่าทีรังเกียจแต่อย่างใด
“ลิต้าเธอยังรักฉันอยู่บ้างไหม” กวินทร์ถาม
คำตอบนั้น ฉันรู้อยู่เต็มอก แต่ก็ไม่กล้าจะเอ่ยเอื้อนออกไป เพราะกวินทร์ในเวลานี้มีคนอื่นอีกอยู่ทั้งคน แต่ถึงปากมิได้เอ่ย ท่าทีของฉันก็มิอาจปิดบังไว้ได้
น้ำตาของฉันล้นเอ่อแทนทุก ๆ ความรู้สึก กวินทร์กำชับมือของฉันไว้แน่น ดั่งกลัวว่าฉันจะหายไปต่อหน้าต่อตา
“ลิต้าเธออยากไปเดินเล่นด้านนอกไหม”
คำคุ้นหูที่กวินทร์เคยถามฉันเมื่อปีก่อน ทำเอาทำนบน้ำตาที่ฉันพยายามกลั้นไว้ แตกครืน
ฉันลุกขึ้นและรุดไปที่ระเบียงโดยมิได้เอื้อยเอ่ยวาจา เพราะในเวลานี้หากฉันแม้เพียงเปล่งวาจา สิ่งที่ออกมาคงคือเสียงร่ำไห้ของความเศร้ารำพึง
ฉันก้าวเท้าอย่างไว เสมือนกึ่งวิ่ง เพราะไม่อยากให้คนแปลกหน้ารอบตัวสังเกตุเห็น กวินทร์ก้าวตามฉันมาติดๆ
เมื่อสายลมแห่งความอ่อนไหว สัมผัสใบหน้าของฉัน ฉันร้องเอาทุกอย่างที่เก็บกดไว้ข้างในออกมา ณ ที่ที่เดียวกันที่กวินทร์เคยมอบแหวนแทนใจให้ฉันที่นี่ ความทรงจำที่แสนหวานกลับยิ่งตอกย้ำความทุกข์โศกข้างใน กวินทร์มีท่าทีตกใจ เขารีบเข้ามาสวมกอดฉันไว้พร้อมทั้งปลอบประโลมด้วยสัมผัสที่ฉันโหยหา
“ฉันขอโทษลิต้าฉันมันเลว” กวินทร์พูดซ้ำ ๆ ด้วยเสียงสั่นเครือ
เมื่อร้องไห้จนเหนื่อยแล้ว เสียงร่ำไห้ของฉันค่อย ๆ บรรเทาหลงเหลือแต่เพียงลมหายใจสั่นเทา และคราบน้ำตา
ฉันรวบรวมกำลังใจและเอ่ยวาจาในที่สุด
“ฉันอยากกลับแล้ว”
“ฉันจะไปส่งเธอ”
กวินทร์ไม่รีรอ โอบฉันกลับไปที่โต๊ะ เขาวางเงินไว้บนโต๊ะ แล้วส่งสายตาบอกพนักงานบริการ ที่กำลังงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉัน เขากระชับตัวฉันเข้าแน่นกับแผ่นอกที่อบอุ่นของเขา ฉันซุกตัวอยู่ในอ้อมกอดโดยมิขัดขืน ความรู้ผิดชอบพลันหายไปชั่วขณะ ในเวลานี้ฉันต้องการความรักจากใครซักคน ถึงแม้คนคนนั้น จะคือคนที่ทำร้ายฉันอย่างเช่นกวินทร์
…
ฉันเหม่อลอยไปถึงวันวานของฉันกับกวินทร์ สลับกับ ความครุ่นคิดเครียดแค้นที่มีต่อสายทิพย์ ตลอดทางกลับที่พักของฉัน กวินทร์เอื้อมมือมาบีบมือของฉันเป็นระยะ ๆ
เมื่อรถของกวินทร์เข้าจอด ฉันเอื้อมไปเปิดประตูออกโดยมิหันมองกวินทร์ เขาคว้าแขนฉันไว้ แล้วกล่าวว่า
“ให้ฉันได้ไปส่งเธอข้างบนเถอะนะ ลิต้า”
ฉันมิได้หันมอง และ มิได้ตอบอันใด แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ กวินทร์เปิดประตูรถแล้วก้าวตามฉันมา เมื่อเขาเข้ามากระชั้นชิด เขาโอบตัวฉันเข้าแนบกับตัวของเขา ฉันทำทีนิ่งเฉย แต่ลึก ๆ ข้างในนั้น เต็มไปด้วยพลังปรารถนาที่มีต่อสัมผัสที่คุ้นเคย กระแสความต้องการ เมื่อรวมกับความอยากเอาชนะสายทิพย์แล้ว ฉันอนุญาติให้กวินทร์เข้ามาชิดใกล้ กลิ่นกายของเขาช่างหอมหวานและเย้ายวน ทำเอาจังหวะการเต้นของหัวใจของฉันเร่งเร้าถ้วนถี่
ห้องของฉันเป็นห้องขนาดกำลังดี หนึ่งห้องนอน หนึ่งห้องนั่งเล่น ห้องครัวที่โอ่โถง และห้องน้ำที่น่าคลุกตัวอยู่ในนั้นยิ่งนัก ระเบียงชมวิวบนชั้นสูง ที่สามารถมองเห็นแสงไฟไกลลิบตา เป็นห้องที่ฉันรักตั้งแต่แรกพบ และนอกจากเพื่อนไม่กี่คนที่เคยมาส่งฉัน ในเวลาที่ฉันเมาไม่ได้สติแล้ว ก็ไม่เคยมีใครเคยได้มาแวะเยือนที่ห้องแห่งนี้
“ห้องของเธอ น่าอยู่มากเลย ลิต้า” กวินทร์เอ่ยขึ้นเมื่อก้าวเข้ามาในห้องของฉัน
“ขอบใจมาก” ฉันตอบรับเพียงสั้น ๆ
“ฉันไม่อยากเชื่อเลยว่า ไม่กี่ปีที่แล้ว เรายังเป็นนักศึกษากันอยู่ ดูเธอในเวลานี้ซิ กลายเป็นผู้ใหญ่ มีรายได้ และมีทุกอย่างเป็นของตัวเองแล้ว ฉันภูมิใจกับเธอจริง ๆ ลิต้า” กวินทร์กล่าวขณะที่เดินสำรวจไปรอบ ๆ ก่อนที่จะมาหยุดลงที่ระเบียง และมองทอดสายตา ออกไปข้างนอก
“ก็ไม่ใช่ทุกอย่างหรอกนะที่ฉันมี” ฉันพูดลอย ๆ ด้วยสายตาของคนหมดหวังพลางมองดูกวินทร์ที่ฉันหมายปอง และอยากครอบครอง ที่อยู่เบื้องหน้า
กวินทร์หันมาทางฉันและประสานสายตาที่เข้ากับฉัน เขาเดินเข้ามาใกล้ฉันที่ในเวลานี้ยืนอยู่ที่ห้องนั่งเล่น
“บอกฉันซิ ว่าเธออยากได้อะไร” เขาพูดพลางโอบเข้าที่เอวของฉันและดึงฉันเข้ากระชั้นชิด
“ถ้าฉันหามาให้ได้ ฉันจะหามาให้เธอทุกอย่าง”
“สิ่งที่ฉันอยากได้ บังเอิญมีเจ้าของเสียแล้ว” ฉันตัดพ้อและจ้องมองเข้าไปนัยตาของเขาที่เวลานี้อยู่ระยะประชิดเบื้องหน้า
“เธออยากให้ฉันทำอย่างไร บอกฉันซิ” กวินทร์ถามด้วยสายตาเว้าวอน
“เลิกกับสายทิพย์ซิ” ฉันยื่นขำขาด ด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง
กวินทร์ตกตะลึง คงคิดไม่ถึงว่าฉันที่เขาเคยรู้จัก เป็นเพียงผู้หญิงว่าง่าย และไม่เคยแม้แต่ร้องขอส่ิงใด โดยเฉพาะการขอให้เขาทำร้ายใครอีกคน เขาผละตัวออกเบา ๆ แต่ยังคงโอบกอดฉันอยู่
“หรือที่เธอบอกว่ารักฉัน มันเป็นเพียงแค่คำหวานที่ไร้ความหมาย” ฉันพูดอย่างน้อยใจ และ เบือนหน้าหนีพร้อมกับผลักเขาที่ยังคงกอดรัดฉันไว้แน่น เบา ๆ
“แล้วเธอละลิต้า เธอยังไม่ได้ตอบฉันเลย ว่าเธอยังรักฉันอยู่ไหม” กวินทร์กำชับตัวฉันเข้าใกล้ ใกล้เสียจนลมหายใจของเขารดที่ใบหน้าของฉัน