ตอนที่ 30 ชู้รัก
ตอนที่ 30 ชู้รัก
ลิต้าเจน เดอะ ซีรีส์ 1 หลงทางรักนครมายา
ตอนก่อนหน้าและตอนถัดไปรวมอยู่ในนี้ รวมทุกตอน
ฉันหอบหายใจด้วยความรู้สึกที่คับแน่นอยู่ในอก ถึงแม้ปากฉันไม่ได้เอ่ย แต่ทุกอณูของร่างกายเปล่งเป็นเสียงเดียวกันถึงความรักและอาวรณ์ต่อคนที่ทำร้ายฉันซ้ำแล้ว ซ้ำอีกเช่น กวินทร์
“เธอไม่รู้เชียวหรือ” ฉันถามกลับด้วยแน่ใจว่ากวินทร์นั้นเข้าใจทุกอย่างข้างในของฉัน
“ฉันอยากได้ยินจากปากของเธอ” กวินทร์อ้อนวอน
“ในชีวิตนี้ ฉันยังไม่เคยรักใคร นอกจากเธอ กวินทร์ และมันก็ยังคงเป็อยู่เช่นนั้นถึงตอนนี้” น้ำตาใสๆ ไหลออกจากตา ถ่ายทอดทุกห้วนอารมณ์รัก ที่ไม่ว่าตรรกะใด ๆ ก็ไม่อาจต้านทานความรักนี้ได้
กวินทร์โน้มตัวและมอบรอยจูบอันอ่อนหวานและแสนรวดร้าว น้ำตาของฉันไหลรินอย่างไม่รู้จบ ความรัก ความชัง ความริษยา และความอยากเอาชนะ ประเดประดังถาโถมเข้ามา ไร้ซึ่งการควบคุม ดั่งความคิดและความรู้สึกน้อย ๆ ของฉันหาได้เป็นของฉันไม่ มันไหลวนไปตามกลไกการเอาตัวรอดของผู้ที่ปรารถนาความรัก และ ผู้แพ้ที่ต้องการแก้แค้น
ในชั่วเวลาเดียวกัน ฉันสัมผัสความสุขล้นเหลือ เหมือนเจอของสำคัญที่หล่นหาย ดั่งได้น้ำทิพย์ชโลมกาย ในชั่วเวลาไม่นาน ฉันและกวินทร์ก็นอนคลอเคลียแลกสัมผัสอันร้อนแรงกัน บนที่นอนที่ไม่มีชายใดเคยได้กล้ำกลาย
รสสัมผัสของชายที่เป็นของศัตรูตัวฉกาจ เพิ่มความเร่าร้อน ให้พลุ่งพร่านภายในตัวฉัน ความตื่นเต้นของรักต้องห้าม ทวีความซาบซ่านให้ทุกจังหวะท่าทาง แม้จะไม่แน่ใจในความรักที่กวินทร์มีให้ต่อฉัน แต่ฉันในเวลานี้ก็แน่ใจหนักหนาว่า สิ่งที่กวินทร์มีให้สายทิพย์นั้นหาใช่ความรักไม่ เขาคือคนรักที่ไม่สามารถรักษาคำมั่น ปราศจากความชื่อสัตย์ ไม่ใช่ต่อเพียงฉัน แต่ต่อทุกคนที่เข้ามาอยู่ในวังเวียนของความเห็นแก่ตัวนี้
…
เมื่อถึงที่สมอารมณ์หมาย ฉันนอนทอดถอนอารมณ์ร่างกายเปลือยเปล่า ภายใต้เนื้อกายของกวินทร์ที่กดทับ หายใจระรวยด้วยความเสียวซ่านของสัมผัสที่ล้วงลึกเข้าไปถึงจิตวิณญาณ ในเวลานี้ผู้หญิงที่มีทุกอย่างที่หลายคนปรารถนาเช่นฉัน ได้กลับกลายมีฐานะ ชู้รัก อย่างสมบูรณ์แบบ
“ลิต้า ฉันรักเธอ” กวินทร์กระซิบข้างหู
ฉันเบือนหน้าหนี อดสูต่อการกระทำของตัวเอง น้อยใจต่อโชคชะตา ผู้หญิงที่เคยเป็นที่รัก ในวันนี้กลับเป็นเช่นความลับ น้ำตาอุ่น ๆ ไหลลงอาบแก้ม
“รักอย่างไร ฉันก็เป็นได้แค่ความลับของเธอ กวินทร์”
กวินทร์ยกตัวของเขาขึ้น และประคองฉันขึ้นมาไว้ในอ้อมกอด ไล้เรียวมือของเขาซับน้ำตาให้ฉันอย่างอ่อนโยน ซึ่งทำให้น้ำตาของฉันยิ่งไหลรินมากขึ้นเท่านั้น
“อย่าร้องเลย ลิต้า ฉันจะทำตามที่เธอขอ” กวินทร์ให้คำมั่น
ฉันพลันลุกขึ้นตั้งตัวตรง จ้องมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา
“จริงหรือกวินทร์”
ฉันดีใจอย่างเป็นที่สุด และนึกยิ้มเยาะสายทิพย์ศัตรูที่เป็นมารความรักของฉัน เพราะในเวลานี้กวินทร์เป็นของฉัน สายทิพย์เธอจะได้ลิ้มรสความเจ็บปวดที่เธอก่อขึ้น
“แต่ขอเวลาฉันหน่อยเถอะนะ” กวินทร์เอ่ยขึ้นด้วยความหนักใจ
“ทำไม” ฉันพูดพร้อมขมวดคิ้วเข้าด้วยกัน
“ฉันลำบากใจ และคงต้องให้เวลาสายทิพย์ได้เตรียมใจซักหน่อย”
ถึงแม้จะไม่ชอบใจในสิ่งที่ได้ยิน แต่ฉันก็พอเข้าใจ จึงไม่ได้เซ้าซี้มากมาย เพียงแต่ตัดพ้อไปเบา ๆ
“อย่าให้ฉันรอนานนักนะ” ฉันอ้อนวอนแกมง้องอล
“จ๊ะ” กวินทร์ตอบรับพร้อมกับ ก้มลงจูบฉันอย่างดูดดื่ม ในที่สุดความปรารถนาของฉันก็เป็นจริง
เช้าวันต่อมาฉันตื่นขึ้นมาด้วยความแปลกใจ เมื่อพบว่าแหวนที่ฉันคืนให้กวินทร์ในคืนก่อนหน้านั้น ในเวลานี้อยู่ที่นิ้วนางข้างซ้ายของฉัน ฉันมองมันด้วยความรัก มอบจุมพิตเบา ๆ บนเพชรเม็ดงามเม็ดนั้น แล้วเอื้อมมือไปโอบกวินทร์ที่นอนอยู่เคียงข้าง และ จุมพิตเบา ๆ ที่แก้มของเขา พร้อมกับกล่าวว่า
“อรุณสวัสดิ์”
เขาขยับตัวและคว้าเอาฉันมากอดเข้าไว้ พร้อมทั้งพรมจูบไปทั่วใบหน้าของฉัน
ฉันยกมือซ้ายขึ้นที่ตรงหน้าของเขา หมายจะให้เขาได้เห็นแหวนบนนิ้วของฉัน เป็นเชิงคำถามว่าหมายความว่าอย่างไร
“สวยมาก มันเหมาะกับเธอที่สุด” กวินทร์ตอบ
“เธอสวมให้ฉัน ตอนที่ฉันหลับหรือ” ฉันถามทั้ง ๆ ที่รู้คำตอบอยู่แก่ใจ
กวินทร์พยักหน้าและยิ้มรับ
“แหวนนี้เป็นของเธอ เธอจะเก็บแหวนนี้เอาไว้ได้ไหม”
เขาส่งสายตาขี้อ้อน น่ารักน่าชัง จนฉันอดหมั่นเขี้ยวไม่ได้
ฉันยิ้มและพยักหน้ารับ
“ฉันนี้ก็เป็นของเธอ เธอจะเก็บฉันไว้ด้วยได้ไหม”กวินทร์ทำสายตาทะเล้น ออเซาะ
“ฉันขอคิดดูก่อนนะ” ฉันตอบทีเล่นทีจริง
“สงสัยเธอต้องลองเจอดีซักหน” กวินทร์พูดจบ พร้อมกับซุกไซร์ซอกคอของฉัน เล้าโลมโหมเกมส์พิศวาส เป็นการแก้เผ็ดที่ฉันพูดจายียวน ฉันได้แต่ส่งเสียงครางในลำคออย่างคนที่ไร้เรียวแรง
“ฉันยอมแล้ว” ฉันตอบเสียงกระเส่า พร้อมหอบหายใจเบา ๆ
“ฉันจะเก็บเธอไว้เป็นของฉันคนเดียว”
สิ้นคำพูดของฉัน เราจูบกันอย่างดูดดื่ม เป็นมื้อเช้าที่แสนหอมหวาน
นับจากวันนั้นมา ฉันและกวินทร์ก็เป็นดั่งคู่รักที่หวานชื่น ที่ต่างไปจากครั้งก่อน ก็เห็นจะเป็นเรื่องของเรายังคงต้องเก็บไว้เป็นความลับ มีเพียงมายาเท่านั้นที่รู้ เธอไม่ค่อยยินดีกับฉันเท่าใดนัก แต่อย่างไรเสียเธอก็อยากจะเห็นยัยสายทิพย์โดนทอดทิ้งนอนจมกองน้ำตาอย่างเช่นฉันเคยเจอบ้าง เธอจึงมิได้ขัดข้องมากมาย แต่ย้ำกับฉันเป็นหนักเป็นหนา ว่าอย่าได้เผลอใจไปรักกวินทร์อย่างเช่นคราก่อน
ฉันในเวลานั้นช่างมีความสุข หากไม่นับเวลาที่นึกขึ้นได้ว่าตัวเองนั้นเป็นเพียงชู้รัก
กวินทร์มาหาฉันไม่เว้นแต่ละวัน เพราะที่ทำงานของสายทิพย์นั้นอยู่ต่างจังหวัด เวลาเราอยู่ด้วยกัน ฉันไม่ได้ยินข่าวคราวใด ๆ เกี่ยวกับสายทิพย์แม้แต่น้อย เสมือนว่าเธอไม่มีตัวตน อยู่ในโลกที่มีเพียงฉันและกวินทร์
แต่พอเข้าวันหยุดสุดสัปดาห์เท่านั้น ฉันไม่ได้ยินเสียงแว้วใดจากกวินทร์ทั้งสิ้น และเขาก็ไม่เคยรับโทรศัพท์ของฉันในช่วงวันหยุดแต่อย่างใด ไม่ต้องคาดเดา คนโง่ที่ไหนก็คงรู้ได้ กวินทร์อยู่กับสายทิพย์นั่นเอง ฉันช้ำใจเป็นอย่างมาก นึกโทษตัวเองที่ต้องมาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้
แต่ทันทีที่กลับเข้าสู่เย็นวันอาทิตย์ กวินทร์จะรีบตรงมาหาฉัน และมางอลง้อจนฉันอารมณ์ดีอีกครั้ง พร้อมกับคำพูดที่เริ่มชินหูเข้าไปทุกที
“ขอเวลาฉันหน่อยเถอะนะ”
ฉันเป็นดั่งคนโง่ที่เชื่อคำพูดหวานหู การถ่วงเวลาที่ไม่มีที่สิ้นสุด และแล้วฟางเส้นสุดท้ายที่เหนี่ยวรั้งฉันไว้ก็มาถึงในที่สุด