ตอนที่ 31 ฉลองวันเกิด
ลิต้าเจน เดอะ ซีรีส์ 1 หลงทางรักนครมายา
Image by StockSnap from Pixabay
ตอนก่อนหน้าและตอนถัดไปรวมอยู่ในนี้ รวมทุกตอน
เมื่อวันเกิดของฉันใกล้เข้ามาถึง กวินทร์วางแผนพาฉันไปเที่ยวเกาะด้วยกัน เขารู้ว่าฉันชอบทะเลเป็นที่สุด ฉันไม่ได้ถามว่าเขาอ้างเหตุผลอันใดกับสายทิพย์ จริง ๆ ฉันแทบไม่ถามถึงสายทิพย์เลยแม้แต่น้อย คงเพราะฉันไม่อยากต้องตอกย้ำตัวเองว่า สถานะของฉันนั้นเป็นเพียงชู้ มิใช่คนที่กวินทร์พาออกนอกหน้านอกตา
การเดินทางท่องเที่ยวที่ฉันเฝ้ารอ และคิดว่าคงเต็มไปด้วยความสุข กลับตอบย้ำสภาพความเป็นจริงที่เป็นอยู่
สายทิพย์ติดต่อกวินทร์เป็นระยะ ๆ ดั่งว่าเธอคงมีลางสังหรณ์ สัณชาติญาณความเป็นผู้หญิง หรือไม่แล้วพฤติกรรมของกวินทร์ก็คงไม่เป็นที่น่าไว้ใจ
หล่อนโทรมาขณะที่เรานั่งอยู่ในรถ กวินทร์หันมาหาฉันเป็นเชิงว่าขออนุญาติรับสาย แต่ผู้หญิงในสถานะอย่างฉันมีสิทธิ์ที่จะห้ามด้วยหรือ
“ครับสายทิพย์” เสียงกวินทร์ตอบไปตามสาย
“ขับรถอยู่ครับ”
“ไปธุระแถวบ้าน”
“กับแม่ครับ”
“ไว้ถึงบ้าน แล้วโทรหานะครับ”
ถึงแม้จะรู้อยู่แก่ใจว่า กวินทร์คงไม่พูดความจริงกับสายทิพย์ แต่เมื่อได้ยินคำโกหก ตลกปลิ้นปล้อนจากปากของกวินทร์ซึ่ง ๆ หน้าเป็นครั้งแรก มันทำเอาฉันแทบอยากอาเจียรออกมา
“ฉันเป็นแม่เธอตั้งแต่เมื่อไหร่” ฉันพูดประชดประชัน
“ฉันขอโทษ ฉันไม่รู้ว่าจะบอกว่าอะไรนี่นา” กวินทร์ทำหน้าเหมือนหมาเหงา
“แล้วเมื่อไหร่ เธอจะบอกความจริงกับเขาเสียที”
“ขอเวลาฉันหน่อยเถอะนะ” คำสัญญาเดิม ๆ ที่ทุกวันนี้ เป็นดั่งคำประวิงเวลา
ฉันพยายามลืม ๆ มันไป เพราะไม่อยากให้เสียบรรยากาศการมาเที่ยวของเรา และเมื่อมาถึงโรงแรม กวินทร์ขอตัวไปเข้าห้องน้ำ ถ้าฉันโง่ซักหน่อย ฉันคงเชื่ออย่างสนิทใจ เขาหายไปนานสองนาน คงโทรหาสายทิพย์เพื่อไม่ให้ต้องสงสัย ฉันนึกย้อนกลับไปถึงตอนที่กวินทร์แอบย่องเข้าไปคุยโทรศัพท์หา มาลิสากลางดึกคืนหนึ่ง ที่ประเทศสหรัฐอเมริกา แล้วนึกเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ เขากลับออกมาพร้อมกับข้ออ้างว่าท้องไม่ดี ฉันไม่อยากจับโกหกคนหลายใจ จึงไม่พูดอะไร
และตลอดทริปนั้นก็เต็มไปด้วยถ้อยคำโกหกหลอกลวงเต็มสองรูหู ไม่หูฉัน ก็หูสายทิพย์ การท่องเที่ยวที่คาดหวังว่าจะเต็มไปด้วยความสุข กลับเต็มไปด้วยความจริงอันน่าอดสู
กวินทร์ที่ฉันเห็นเป็นดั่งโลกทั้งใบของฉัน เริ่มเผยธาตุแท้ของความเป็นผู้ชายมักมาก จอมหลอกลวง มนต์สะกดที่ครอบงำหูตาของฉันค่อย ๆ คลายออก ให้เห็นโลกแห่งความเป็นจริงที่ฉันอยู่
สายทิพย์โทรมาถี่ ๆ จนฉันอดรู้สึกสงสารปนสมเพศเธอเสียไม่ได้ ทุก ๆ ครั้งก็บทสนทนา เดิม ๆ อยู่ที่ไหน อยู่กันใคร ทำอะไร ฉันอดนึกขำตัวเอง ที่อิจฉาริษยาสายทิพย์ที่ได้ครองคู่กับกวินทร์ ในเวลานี้ฉันได้เห็นชัดแจ้งแล้วว่าหล่อนต้องทุกข์ทรมานเพียงใดจากความไม่ไว้ใจ และ ความไม่น่าไว้ใจของกวินทร์
คืนนั้นขณะที่กวินทร์กำลังอาบน้ำ ฉันรู้สึกได้ว่าโทรศัพท์ของกวินทร์สั่นเหมือนมีใครโทรเข้ามา ฉันพลิกดู เห็นเป็นชื่อของสายทิพย์ที่เรียกเข้า ฉันยกโทรศัพท์ขึ้น ตรองใจอยู่ว่าฉันจะรับดีหรือไม่ หัวใจเต้นถี่ไปด้วยความชัง ความโกรธ หมายมุ่งร้าย
ฉันอยากรู้นักว่าสายทิพย์จะรู้สึกอย่างไร เธอคงอกแตกตายที่รู้ว่าเป็นฉันที่กวินทร์ เทียวไปมาหาสู่ หล่อนจะได้รู้ว่า เธอไม่เคยได้หัวใจของกวินทร์เลย แม้เธอจะพยายามทำร้ายฉัน และ กวินทร์ซักแค่ไหน มือของฉันสั่นเทาไปด้วยแรงอาฆาต
รับซิ ลิต้า คนอย่างสายทิพย์นั้นสมควร อย่าได้คิดเห็นใจ ฉันบอกตัวเอง
รับซิ ลิต้า หัวเราะเยาะเย้ย ความโง่เขลาของสายทิพย์ ที่หลงคิดว่าหล่อนเอาชนะฉันได้
รับซิ ลิต้า หล่อนไม่ใช่เพื่อนเธออีกต่อไป หล่อนมันศัตรูหัวใจ ไร้ความปราณี
น้ำตาของความโกรธ ปนความเศร้าเอ่อล้น ภาพของฉันและสายทิพย์สาดน้ำทะเลใส่กัน หัวเราะด้วยความสนุกสนาน เมื่อครั้งจบการศึกษา ก่อนทุกอย่างจะเปลี่ยนแปรไปผุดขึ้นในหัวของฉัน ครั้งหนึ่งสายทิพย์เคยเป็นเพื่อนของฉัน เราเคยมีความทรงจำดี ๆ ร่วมกัน ฉันตระหนักได้ว่าความโกรธแค้นที่ฉันมีต่อสายทิพย์นั้น มิใช่เพียงเนื่องด้วยเรื่องของกวินทร์ แต่เพราะฉันเสียใจที่เธอไม่รักฉันดั่งเพื่อนคู่สนิทชิดเชื้อ ความโกรธนั้นแท้จริงแฝงไปด้วยความผิดหวังที่ความสัมพันธ์ของเราได้เปลี่ยนไป และฉันได้สูญเสียเพื่อนรักคนสำคัญของฉันไป
ฉันวางโทรศัพท์ลงที่เดิม แล้วเบือนหน้าหนี กวินทร์ก้าวออกมาจากห้องน้ำ ฉันหันหลังให้กวินทร์และซับน้ำตาที่ขอบตา พร้อมกับกล่าวกับเขาเบา ๆ
“กวินทร์ โทรศัพท์ของเธอ”
กวินทร์ก้าวมาหยิบโทรศัพท์อย่างเร่งร้อน แล้วรีบรับสาย
“ครับ สวัสดีครับ”
“เปล่าครับ ที่ฉันพึ่งรับเพราะ ฉันอาบน้ำอยู่”
“จริง ๆ ไม่ได้ทำอะไร อาบน้ำอยู่จริง ๆ”
ฉันเดินออกมาจากห้องด้วยไม่อยากฟังบทสนทนาของคนโกหก ฉันเดินไปเรื่อย ๆ จนมาหยุดที่หน้าชายหาด นั่งทอดสายตาฟังเสียงคลื่น ใต้หมู่ดาวพร่างพราวนภา น้ำใส ๆ ไหลริน ชำระจิตใจของคนบาปเช่นฉัน ภาพของกวินทร์ที่ฉันรัก ทับซ้อนไปกับภาพ ของกวินทร์ที่ปราศจากความรู้ผิดชอบ มักมาก และ โกหกเพื่อเอาตัวรอดไปวัน ๆ ฉันรักผู้ชายคนนี้ไปได้อย่างไร ความเรรวน รวนเร และ ไม่เอาไหนของกวินทร์ เป็นสิ่งที่ฉันมองข้ามมาโดยตลอด ดวงตาของฉันพร่าพร่างไปด้วยภาพมายาที่ฉันหลอกตัวเอง ว่าเขาคือรักแรก รักเดียว และ รักสุดท้ายของฉัน
เสียงนาฬิกาจากที่พักตีดัง บอกเวลาเที่ยงคืน
ฉันกระซิบกับตัวเองเบา ๆ
“สุขสันต์วันเกิดนะ ลิต้า ลลิตา เจนเนตร”