ตอนที่ 33 เดทมาราธอน

ลิต้าเจน เดอะ ซีรีส์ 1 หลงทางรักนครมายา

Image by Alexandr Ivanov from Pixabay

ตอนก่อนหน้าและตอนถัดไปรวมอยู่ในนี้ รวมทุกตอน

และแล้ว ลลิตา ก็เข้าสู่วงการสายฝออย่างเต็มรูปแบบ มือใหม่หัดออกเดทอย่างฉัน นัดเจอผู้ชายมากมายในโลกออนไลน์ เสมือนว่าพวกเขาเป็นดั่งดอกไม้ริมทาง แต่หาได้มีชายใดทำให้ใจฉันเต้นตูมตามได้ หรือเพราะฉันรู้สึกว่าการคบหาพวกฝรั่งมังค่า มันยากเกินจะปรับตัว ไหนจะต้องตั้งใจฟังเขาพูด ต่อบทสนทนา ทุกครั้งที่กลับมาบ้าน ฉันรู้สึกเหนื่อยอ่อนเกินกว่าจะอธิบายได้ เหมือนเข้าห้องประชุมสอบสวนที่มีฝรั่งตาน้ำข้าว พ่นภาษาอังกฤษใส่ฉัน หรือไม่เช่นนั้นแล้ว ความเจ็บปวดจากความรักครั้งเก่า ก็ได้ทำให้หัวใจของฉันด้านชา ดังนั้นทุกเดทก็จะจบลงที่ครั้งแรกและครั้งเดียวเสมอ

เมื่อผิดหวังกับการออกเดท ฉันมักจะคิดถึงกวินทร์เสมอ อดนึกไม่ได้ว่าจะมีใครอีกไหม ที่จะทำให้ฉันรู้สึกได้อย่างเช่นกวินทร์ 

ทุก ๆ ครั้ง ที่ได้ยินเพลง ช่วงที่ดีที่สุด สายตาฉันจะเหม่อลอยและกวินทร์ก็กลับเข้ามาในห้วงคำนึง

เดินจับมือกัน ทุกข์สุขด้วยกัน

หัวเราะร้องไห้ด้วยกันมานานเท่าไหร่

ฉันไม่เคยลืมจากใจ

วันที่เรายิ้ม วันที่ทะเลาะ

ภาพวันและคืนเหล่านั้นจะยังงดงามไม่เคยเปลี่ยนไป

ยังคงเป็นดั่งเหมือนกับเมื่อวาน

อยู่ในส่วนลึกความทรงจำ

แต่ต่างกันแค่เพียง ในตอนนี้

ฉันนั้นไม่ได้มีเธออยู่ข้างข้าง

เหมือนวันที่เราเคยเดินข้ามผ่าน

ทุกทุกสิ่ง ทุกทุกอย่างมาด้วยกัน

นับเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุด

แม้เป็นแค่เพียงเวลาสั้นสั้น

ที่เคยเกิดขึ้นกับฉัน

เพราะเธอ

รักแรกมักยากเสมอที่จะลืมเลือน เห็นจะเป็นเช่นนั้นแล้ว

แต่อย่างไรเสียในบรรดาฝรั่งสายฝอทั้งหลายที่ฉันได้พาลพบ ก็มีหนึ่งในนั้นที่ฉันให้คะแนนความพยายาม และยอมออกเดทด้วยเป็นครั้งที่สอง เขาชื่อว่า จอห์น 

จอห์นเป็นชาวแคนาดา อายุมากกว่าฉันไม่เท่าไหร่ ทำอาชีพเป็นครูที่โรงเรียนนานาชาติแห่งหนึ่ง ฉันนั้นไม่ได้ประทับใจอะไรในตัวจอห์นเลยก็ว่าได้ อาจจะเพราะว่าเขาดูอ่านง่าย และชอบฉันจนเกินเหตุ ความรู้สึกของเขานั้นส่งผ่านมาตามท่าที และสายตา เหมือนเด็กน้อยที่ได้ของเล่นที่ถูกใจ สำหรับฉันในเวลานั้นที่ต้องการการเอาชนะ รู้สึกว่าจอห์นออกจะดูน่าเบื่อหน่าย และไม่ท้าทาย และความสัมพันธ์ของฉันและจอห์นไม่น่าจะพัฒนาได้

แต่อย่างไรเสีย ฉันก็ตกลงรับนัดเดทครั้งที่สองจากเขา เพราะความพยายามที่ไม่เหมือนใคร เขาพาฉันไปทานอาหาร ณ ห้องอาหารหรูแห่งหนึ่งบนยอดตึกโรงแรมสูงระฟ้า อาหารนั้นแสนจะสุดพิเศษ สารพัดอาหารนำเข้าจากต่างประเทศ เครื่องดื่มที่ฉันไม่คุ้นหู เรียกได้ว่าเชฟชาวต่างชาติออกมาเสริฟและอธิบายด้วยตัวเองเลยทีเดียว ฉันไม่กล้าแม้แต่จะคิดว่าราคามันจะสูงซักเพียงไหน คืนนั้น ฉันได้รับประสบการณ์อันสุดแสน หรูหราอลังการ ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาโดนเสน่ห์ส่วนไหนของฉันเข้า ถึงได้ทุ่มเทพลังกายและเงินทองเพื่อเอาอกเอาใจฉันขนาดนี้ จนฉันอดคิดไม่ได้ว่าฉันควรจะลองคบจอห์นดูซักที

คืนนั้นหลังกลับบ้าน เขาโพสภาพของฉันบนสื่อโซเชียล คล้ายกับว่าเราเป็นคู่รักข้าวใหม่ปลามัน ฉันรู้สึกอึดอัดใจอย่างบอกไม่ถูก ฉันไม่ต้องการให้ใครมาผูกมัดติต่างว่าเป็นคนรักของฉัน เพราะในเวลานั้น ฉันยังมีผู้ชายมากมายที่ฉันพูดคุยด้วย และต่อคิวรอที่จะได้พบปะ ฉันจึงรู้สึกฉุน นึกโกรธจอห์นขึ้นมาทันควัน และตัดสินใจตัดความสัมพันธ์กับเขาทั้ง ๆ ที่เขาไม่มีความผิดอะไร และออกจะแสนดีกับฉัน

นี่หล่ะหนา ชะตาชีวิตของฉัน คนที่พร้อม ดีด้วย และมีความรักมอบให้ ฉันกลับไม่ต้องการ เฝ้าคำนึงถึงแต่ความรักที่เป็นไปไม่ได้ เหมือนกับว่าลึก ๆ ฉันเองนั้นคงชอบชีวิตติดดราม่า 

เมื่อยังไม่มีคู่เป็นตัวเป็นตน การออกเดทมาราธอนจึงคงดำเนินต่อไป ดั่งกับเกมส์เก็บแต้ม ฉันรู้สึกหยิ่งผยองในความสวย ความสาวของตัวเอง ประกอบกับว่ารายได้ที่ดีกว่าคนทั่ว ๆ ไปในอายุรุ่นราวคราวเดียวกันแล้ว ทำให้ฉันมีโอกาสแต่งองค์ทรงเครื่อง เข้าออกศูนย์เสริมความงามเป็นว่าเล่น เพราะในเวลานี้ทรัพย์สินที่ฉันมี นอกจากเงินทอง ก็เห็นจะเป็นความสาว ที่เป็นดั่งพลังดึงดูดเย้ายวน บรรดาหนุ่ม ๆ ตาน้ำข้าว การได้อวดโฉม และความสมบูรณ์พร้อมต่อบรรดาหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่กลายเป็นกิจกรรมสุดโปรด การได้ทำให้พวกเขาหลงใหล แต่ไม่มีซะหรอกที่ฉันจะเผลอใจมีความรักตอบ เป็นดั่งการแก้แค้นพวกผู้ชายที่ฉันเชื่ออยากมัวเมาว่า คงเลวเหมือนกันหมด

เมื่อเล่นกับไฟก็ต้องเจอไฟแผดเผา แล้วหัวใจอ่อน ๆ ของฉัน ที่แสร้งเสมือนว่าแข็งแกร่งจะไปทานทนอะไรไหว 

ฉันได้พบกับคนที่ทำให้ฉันต้องพบกับความพ่ายแพ้ต่อหัวใจตัวเอง เขาคนนี้ช่างแตกต่างไม่เหมือนใคร เป็นหนุ่มวัยทำงาน มาดดี สุขุม พูดน้อย เขานัดเดทแรกกับฉันที่ลานสเก็ตน้ำแข็ง เธอได้ยินไม่ผิดหรอก เขานัดฉันไปเล่นสเก็ตน้ำแข็งจ้า ตอนแรกฉันก็นึกว่าฉันเข้าใจผิดไปแน่ ๆ ยิ่งภาษาก็ไม่ได้เป๊ะปัง วังเวอร์อะไรขนาดนั้น เขาช่างกล้า บ้าบิ่น แตกต่างกับบรรดาผู้ชายทั่วไป ที่ส่วนใหญ่ จะนัดเจอตามร้านกาแฟ หรือพวกหวังว่าจะเอาฉันได้ง่าย ๆ ก็จะนัดฉันตามบาร์ กะว่าแม่ดื่มมึน ๆ แล้วคงหิ้วขึ้นห้องได้ง่าย ๆ ฮึ ฉันรึเบื่อเสียจริง คิดว่าชะนีผู้นี้ไม่รู้ทัน ฉันไม่ใช่ผู้หญิงใส ๆ สวมใส่เขาเป็นเครื่องประดับนะจ๊ะ

ดังนั้นเมื่อมาเจอแนวแปลกช่างแหวกแนว ฉันอดนึกฉงนและอดไม่ได้ที่จะให้ความสนใจกับหนุ่มผู้นี้มากเป็นพิเศษ 

เมื่อถึงวันและเวลานัดหมาย ฉันมาถึงลานน้ำแข็ง ก็พบกับผู้ชายสูงบาง ในเสื้อเชิ๊ตสีขาว กางเกงยีน และรองเท้าหนัง ท่าทีดูมีมาด ใบหน้านั้นไม่ถึงกับหล่อเหลา แต่มีเสน่ห์ที่ดูลึกลับและน่าค้นหา พ่วงความเซอร์ ที่ดูจัดวางมาอย่างเหมาะเจาะ ทำให้ฉันอดตื่นเต้นขึ้นมาไม่ได้

“สวัสดีครับ ผมดีน” 

เราเอ่ยทักทายกันตามธรรมเนียม น้ำเสียงที่ทุ้มกังวาลทำเอาฉันสะดุ้งลุ่มหลงดั่งต้องมนต์สะกด 

ไม่รีรอ และไม่ต้องพูดซักอัตประวัติเหมือนเดทอื่น ๆ ให้เสียเวลา เราตรงไปยังที่ซื้อบัตรและเช่าอุปกรณ์ ฉันทำทีเหมือนจะหยิบเงินออกมาจากกระเป๋า พ่อหนุ่มมาดเซอร์ดูเท่แถมยังสปอร์ตรีบห้ามทันใด ดีนหยิบแบ้งค์พันส่งไปให้พนักงานทันท่วงที ฉันยิ้มทำทีพึงพอใจ และ กล่าวขอบคุณ พร้อมกับให้คะแนนความป๋า สำหรับเดทที่หนึ่ง 

เมื่อสวมใส่อุปกรณ์เป็นที่เรียบร้อย ฉันรีบออกตัวทันใดว่า ฉันนั้นไม่มีทักษะใด ๆ นอกจากสารพัดท่าในการล้มคว่ำคะมำหงาย เขาหัวเราะเบา ๆ และบอกฉันว่า 

"ไม่เป็นไร เดี๋ยวผมจะสอนคุณเอง”  

ฉันเดินเหยาะแหยะ เข้าสู่บริเวณทางเข้าของลานน้ำแข็ง เนื่องด้วยรองเท้าที่ทั้งหนักและเทอะทะ ดีนไถลตัวเข้าไปอย่างช่ำชอง ในขณะที่ฉันทำทีกล้า ๆ กลัว ๆ 

“จับมือผมซิครับ” เขากล่าวพร้อมทั้งยื่นมือออกมาให้

ฉันยื่นมือที่สั่นเบา ๆ และวางมือนั้นลงบนมือของเขา ไฟฟ้าอ่อน ๆ ไหลวนผ่านมือของเขาเข้าสู่ร่างกายของฉัน เกิดเป็นความเสียววาบไปจนท้องน้อย ฉันค่อย ๆ ก้าวเข้าสู่ลานน้ำแข็ง โดยมีเขาที่ยึดฉันไว้มั่นในมือเรียวที่แข็งแรงนั้น 

เราค่อย ๆ ลื่นถลาไปตามน้ำแข็งอย่างช้า ๆ ความเย็นของน้ำแข็งที่ปะทะหน้าของฉันทำเอาเรือนแก้มของฉันพลันเปลี่ยนสี หรือไม่เช่นนั้นแล้ว คงเพราะฉันเขินอายที่ได้ใกล้ชิดกับชายผู้นี้ ทั้ง ๆ ที่เราเพิ่งเคยได้พบกันเพียงครั้งแรก เมื่อฉันเริ่มคุ้นชินกับการลื่นไถลไปมา ดีนค่อย ๆ ละ มือของเขาออกและปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ เขาลื่นไถลไปมาอย่างคล่องแคล้วไปข้างหน้า ฉันพยายามลื่นไถลตามเขาไป ด้วยความเร็วที่เชื่องช้าและระร้าระรัง เขาวนกลับมายังที่ที่ฉันยืนอยู่และคว้าสีข้างของฉันเข้าไว้ 

“ย่อตัวลงนะ และไม่ต้องกลัว” เขาพูดด้วยความมั่นใจ

เขายึดตัวฉันเอาไว้แน่น และเร่งความเร็ว โดยเกี่ยวเอวของฉันเข้าไว้กับตัวเขา ทำเอาฉันไถลลื่นไปตามแรงเคลื่อนไหวของเขา ไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ฉันเผลอเผย่อปากกว้าง พร้อมดวงตาที่เบ่งโต ด้วยความกลัว และความตื่นเต้นเร้าใจ เขาวิ่งวนอยู่อย่างนั้น สองถึงสามรอบแล้วจึงค่อย ๆ ลด ความเร็วลง หัวใจของฉันยังเต้นแรง พร้อมอะดรีนาลีนที่หลั่งออกมาเพราะตื่นเต้น ฉันหอบหายใจอย่างแผ่วเบาในขณะที่ความเร็วลดลงเรื่อย ๆ ก่อนที่ดีนจะหยุดฉันไว้ ด้วยการคว้าเอาฉันเข้ามาไว้ในอ้อมกอดของเขา ฉันและเขาในระยะแนบสนิทชิดใกล้ ดั่งจุมพิตกันด้วยลมหายใจอุ่น ๆ ที่พุ่งออกมาเป็นหมอกตามลมหายใจเข้าออก 

“ขอบคุณค่ะ” ฉันกล่าวด้วยความเขินอาย พร้อมทั้งผละตัวขึ้นยืนบนขาของฉัน 

ในวินาทีนั้นฉันที่ไม่เคยรู้สึกรู้สากับหนุ่มตาน้ำข้าวคนไหนมาก่อน ถึงกับเผลอไผลหัวใจไปกับ ดีน ผู้มากด้วยความตื่นเต้นและลี้ลับอันน่าค้นหา