ตอนที่ 37 ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืน

ลิต้าเจน เดอะ ซีรีส์ 1 หลงทางรักนครมายา

Image by Мария Ткачук from Pixabay

ตอนก่อนหน้าและตอนถัดไปรวมอยู่ในนี้ รวมทุกตอน

หลายสัปดาห์ผ่านไป ฉันไม่ได้เจอดีนดั่งเช่นเคย ฉันตั้งมั่นที่จะทดสอบเจตนารมณ์ของเขาตามคำแนะนำของนีน่า ทั้งยังได้รับการกำกับบทจากมายาอย่างใกล้ชิด เพราะฉันเริ่มรักเขามากจนการได้อยู่กับเขาเพียงร่างกายทำร้ายหัวใจดวงน้อย ๆ เรื่องอย่างว่าต่อให้ดีเท่าใด ก็ไม่ได้ช่วยเยียวยารักษาใจได้แม้แต่น้อย

ในช่วงต้นเขารบเร้า และสุดท้ายก็หายไปในที่สุด ฉันนอนจมกองน้ำตา หมดหวังในความรักอีกครา แต่ยังคงมิเข้าใจบทเรียนที่ส่งผ่านประสบการณ์นี้ กลับยิ่งถล่ำหนัก ตกต่ำกว่าที่เคย ฉันออกท่องราตรี เบี่ยงเบนความเศร้าไปกับความเมามาย ให้ข้อสรุปกับตัวเองง่าย ๆ เมื่อรักแล้วมันทุกข์ อย่าได้รักใครอีกเลย

คืนหนึ่งดั่งเช่นคืนก่อน ๆ ฉันนัดเจอกับบรรดาแก้งก้วนเพื่อนสาวที่ผับย่านสุขุมวิท แต่งตัวสุดเปรี้ยว ชุดรัดติ้วเน้นทุกสัดส่วนไม่เหลือให้ต้องจินตนาการ กรีดตาทาปาก ปะพรมน้ำหอมราคาแพง แล้วขับรถหรูมุ่งตรงสู่ย่านราตรีที่มิมีอันหลับไหล 

เมื่อเจอเพื่อนสาว ฉันถลาเข้าไปทักทาย ทำตัวสดใสเต็มที่ คงไม่มีใครล่วงรู้ได้ว่าใต้ภาพที่ดูเร้าร้อน ฉันซ่อนตัวตนอันหมดความหวังเอาไว้ ความพยายามที่ทำให้ตัวเองดูน่าสนใจ เพียงเพื่อดึงดูดเพศชายให้ใฝ่ฝันในตัวฉัน ทั้งหมดที่ทำลงไป หารู้ไม่ว่าเพียงเพราะฉันต้องการการยืนยันว่าฉันนั้นมีค่ามากพอ มีเพียงมายาที่สามารถมองทะลุเห็นทุกความคิด และ ความรู้สึกที่แท้จริงของฉัน 

ดูเถิดหนา การถูกปฎิเสธมันส่งผลถึงเพียงนี้กับมนุษย์เช่นเรา ๆ หากวันนั้นฉันรู้ซักนิด ว่าคนที่ฉันต้องการการยอมรับถึงคุณค่าที่แท้จริงในตัวฉัน หาใช่ใครอื่น แต่คือตัวของฉันเอง 

เมื่อยังไม่ได้สติ คิดอ่านแยกแยะไม่ออก ฉันนั้นได้เพียงแต่หลงไปตามแสงสี และ คำยกยอปอปั้นจากบรรดาผู้ชายที่หวังเพียงร่างกายของฉัน 

“ลิต้า เธอมานั่งทำอะไรตรงนี้” ลิซ่าสังเกตุเห็นฉันที่ไม่มีท่าทีอยากจะสนุกไปกับจังหวะของเสียงเพลง

“ว่าแต่วันนี้เธอยังไม่เจอหนุ่มที่หมายปองหรือ” มายาถามแบบรู้ทัน

“ไม่ต้องห่วงฉันยะ กำลังเล็ง ๆ กันอยู่ ว่าแต่เธอลิต้า ยังเศร้าเรื่องดีนอยู่เหรอ” ลิซ่าถามต่อ

“ฉันอยากเป็นอย่างเธอบ้าง มีความสุขไปวัน ๆ ไม่ต้องคิดมาก” ฉันตอบพลางถอนหายใจ 

“ฉันก็เคยเสียใจเหมือนเธอนั่นแหละ เธอก็รู้ว่าฉันมันพวกใจง่าย ตกหลุมรักเขาไปทั่ว แต่ตอนนี้ฉันฉลาดแล้ว”

“อย่างเธอเนี้ยนะ ฉันไม่อยากจะเชื่อ” มายาถลึงตา

“เกิดอะไรขึ้นกับเธอเหรอ” ฉันถามต่อด้วยความสงสัย

“ ฉันก็เคยเป็นอย่างเธอนี่แหละ เทียวตามหาความรักไปทั่ว หวังว่าจะเจอใครซักคนที่ทำให้ชีวิตฉันมีความหมาย แต่พวกผู้ชายหาดีไม่ได้ เล่าไปยิ่งกว่าละครช่องสามห้าเจ็ดเก้าเหมาเอามารวมกัน ความรักนั้นไม่ได้สวยงาม เต็มไปด้วยความแหลกเหลว ฉันเข็ดขยาดกับพวกผู้ชาย มองดูพวกมันด้วยความสมเพศ” ลิซ่าที่ปกติจะดูสดใสไม่แคร์โลกพรั่งพรูความเจ็บปวดที่ฝังลึกมานาน

“ในเมื่อพวกมันอยากได้แค่เซ็กส์ ทำไมฉันต้องอยากได้ความรักจากมันด้วยหล่ะ” เธอว่าต่ออย่างดุเดือด

“เธอก็เลยใช้ผู้ชายเป็นของเล่น อย่างนั้นหรือ” มายาถามกลับทันควัน

“ใช่แล้ว เมื่อฉันไม่คาดหวัง ฉันก็ไม่ผิดหวัง คิดง่าย ๆ เท่านี้แหละ” 

สิ่งที่ลิซ่าพูดสะท้อนความเสื่อมศรัทธาต่อความรักผ่านประสบการณ์ผิดหวังครั้งแล้วครั้งเล่าที่เกิดขึ้นกับฉัน  รักแท้ ไม่มีแน่ มลายหายไปสิ้น พร้อม ๆ กับจิตสำนึกของความถูกต้อง เบื่อหน่ายต่อความผิดหวัง และฉันนึกเอาลิซ่าเป็นเยี่ยงอย่าง เมื่อไม่รัก ก็ไม่ทุกข์ 

“ฉันก็พอแล้วกับความรัก” ฉันพูดกับลิซ่าด้วยเข้าใจอย่างดียิ่งถึงสิ่งที่เธอพูดถึง

“ต้องอย่างนี้ซิ มีอะไรสนุก ๆ ให้เธอทำตั้งมากมาย อย่าได้เสียเวลาเลยกับความรัก” ลิซ่าสนับสนุน 

“แล้วฉันจะเริ่มยังไงดี” ฉันขอความเห็น

“แม่สาวสวยรวยเสน่ห์อย่างเธอ ต้องลองวันไนท์สแตนด์ซักที” ลิซ่าแนะนำทันที

“ห๊า” มายาและฉันอุทานขึ้นพร้อมกัน

“ไม่ต้องมาห๊า ความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืน ทีเดียวจบไม่ต่อดราม่ารักร้าว ลองซักครั้งเดี๋ยวเธอก็จะติดใจ” ลิซ่าพูดพร้อมทำท่าทีสยิวประกอบ ถึงแม้ฉันจะยังไม่ค่อยแน่ใจ แต่ฉันก็ไม่ย่อต่อคำโน้มน้าว ฉันจึงตอบไปว่า

“อย่าเวอร์มากได้ไหม”​ มายาแขวะ 

“จะลองซักหน่อยไหมละ จะได้รู้ว่าฉันไม่ได้เวอร์” ลิซ่าต่อปากต่อคำ

“โอเค ว่ามา” ฉันตอบตกลง

“เธอแน่ใจเหรอ” มายากระซิบกระซาบข้างหูที่มีเพียงฉันที่ได้ยิน ท่ามกลางเสียงดนตรีที่ดั่งสนั่น

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน ฉันอยากลองใช้ชีวิตแบบอิสระไม่มีเครื่องผูกมัดพรรณธนาการดูซักครั้งจะเป็นไรไม่เล่า บู๊ตตี้คอลก็เป็นมาแล้ว” ฉันกระซิบตอบกลับเธอไป

“ก็แล้วแต่เธอนะ แต่ฉันไม่อยากเห็นเธอเจ็บซ้ำแล้วซ้ำอีก” มายาอ่อนแรงจะคัดค้าน

“เอาน่า เธอก็คอยซับน้ำตาให้ฉันด้วย” 

“เธอเอาจริงรึเปล่า” ลิซ่าถามย้ำ

“ลองซักครั้งมันคงไม่ตายหรอก” ฉันตอบ

“ต้องให้ได้อย่างนี้ซิจ๊ะ ค่อยน่าสนุกหน่อย” ลิซ่าปรมมือกระโดดไปมา มายาจึงสงบท่าทีคัดค้าน ฉันหัวเราะชอบใจ เริ่มนึกสนุกขึ้นมา พวกผู้ชายชอบเซ๊กส์กันนักใช่ไหม ฉันจะเปลี่ยนจากผู้ถูกล่ามาเป็นผู้ล่าบ้างเป็นการเอาคืน 

“บอกเคล็ดลับฉันมา” ฉันทำท่าทีขึงขัง

“ก่อนอื่นเธอต้องเล็งหา คนไหนที่เธอชอบ” ลิซ่าเริ่มแนะนำ พร้อมทั้งช่วยฉันกวาดตามองไปรอบ ๆ ฟอร์เต้นรำ

“แค่หน้าตาอย่างเดียวฉันไม่รู้หรอกว่าฉันจะไปหลับนอนกับเขาได้รึเปล่า” ฉันรีบแย้งขึ้น

“ยัยลิต้า เธอไม่ได้มองหาสามีนะจ๊ะ กิ๊กกันแค่หนึ่งคืน รุ่งขึ้นก็ลืมกันไป เอาเถอะ ค่อยเป็นค่อยไป เธอลองเลือกมาก่อนซักคนสองคนแล้วกัน” ลิซ่าพูดอย่างเหลืออด ฉันจึงตั้งใจกวาดสายตาไปรอบ ๆ ดั่งนางเสือสาวซุ้มมองหาเหยื่อ 

“คนนั้นไหม” ถึงแม้จะไม่เห็นด้วย แต่มายาก็ออกตัวช่วยชี้เป้า พร้อมทั้งโบ้ยหน้าไปทางด้านข้างตรงที่ผู้ชายต่างชาติผมเข้ม สูงผอม หน้าคมหล่อเข้ม ผมปัดข้าง กำลังโยกย้ายส่ายสะโพกไปตามจังหวะดนตรีอยู่กับเพื่อน ๆ ของเขา บุคลิกดูสนุกสนานเฮฮา

“น่ารักดี” ฉันพยักหน้า

“คนไหน” ลิซ่าหันมองตามพร้อมถาม

“คนที่ใส่เสื้อสีดำกางเกงยีนน่ะ เธออย่าตั้งใจมองขนาดนั้น เดี๋ยวเขารู้ตัวหมด” มายากระซิบกระซาบแข่งกับเสียงดนตรีที่ดังก้อง

“ฉันชอบ” ฉันตอบรับคนที่มายาเลือกให้

“ดูดีนะ ดูท่าแล้วไม่น่าจะถึงสามสิบดี ยัยลิต้า เธอนี่รสนิยมกินเด็ก” ลิซ่าหัวเราะต่อกระซิก

“เด็ก ๆ แรงดีไงยะ” มายาทำเสียงเล็กเสียงน้อย จีบปากจีบคอพูด ฉันหัวเราตามเป็นครั้งแรกที่มายาและลิซ่าดูจะเข้ากันได้ดี

“อ๊ะ ๆ คนไหนอีก” ลิซ่าถามต่อ

“คนเดียวไม่พอหรือไง” มายาทำหน้าฉงน

 “จะให้ฉันชวนเขาไปเล่นหมู่รึ อีนี่” ฉันต่อคำบ้าง

“ไม่ใช่ เผื่อเอาไว้ไง เผื่อรายที่หนึ่งไม่ติดกับ เธอจะได้มีตัวเลือกสำรอง” 

“โอเค” พวกเรากวาดตามองไปรอบ ๆ อีกครั้ง 

“คนนั้น” ฉันโบ้ยหน้าไปอีกทาง ผู้ชายคนนี้ตัวสูงใหญ่ยังกับนักกีฬาลักบี้ที่เห็นตามโทรทัศน์ ผมบรอนส์สั้น ยืนถือแก้วเครื่องดื่มพิงกำแพง โยกศรีษะเล็กน้อยไปมา 

“เสื้อเชิ๊ตขาวที่ยืนทื่อ ๆ ไม่ไหวติงน่ะเหรอ” ลิซ่าเธอชอบคนเฮฮาแสดงออกทางความรู้สึก เธอมักจะเหน็บแนมพวกที่มาผับแล้วทำยืนนิ่ง

“เขาก็โยกอยู่นะ” มายาแก้ต่างให้

“โอเค ให้อภัยได้ หน้าตาผู้ดี๊ดี รสนิยมเธอนี่ช่างหลากหลายนะ” 

“เลือกแล้วยังไงต่อ”​ ฉันถาม

“ทีนี้เธอก็ส่งสายตาไปซิ พอเขาสบสายตาเธอก็ยิ้มให้” ลิซ่าทำตาหวานให้ฉันเป็นตัวอย่าง

“มันไม่เยอะ ไปเหรอยะ” มายาปราม

“แหม เขารู้กันอยู่ ไม่เยอะหรอก เป็นฉันขี้เกียจเสียเวลา ต้องทำท่านี้ เป็นทำนองว่ามาลองชิมฉันซิจ๊ะ” ลิซ่าพูดพร้อมทำท่าประกอบ เธอเผยอปากออกเล็กน้อย ใช้นิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากและขบเบาๆ พร้อมทั้งหรี่ตาทำหน้าเย้ายวน”

“ฉันไม่เอาด้วยหรอก เธอทำไปคนเดียวเถอะ” พูดแล้วเราก็ขำกลิ้ง 

นีน่าเดินมาสมทบกับพวกเราแล้วถามว่า “ห้องน้ำคนเยอะเป็นบ้า กว่าฉันจะได้เข้ารอแทบจะราด แล้วนี่ขำอะไรกัน”

ลิซ่ารีบชิงตอบ “คืนนี้ยัยลิต้าจะเปิดซิงวันไนท์สแตนด์” 

“อะไรนะ นี่แกกล่อมยัยลิต้ายังไง” นี่น่าที่รู้จักลิซ่าเป็นอย่างดีถามเชิงปลักปรำ

“ใช่เลย เป็นความคิดยัยลิซ่าทั้งนั้น” มายารีบยกความดีความชอบให้ลิซ่ารับไว้แต่เพียงผู้เดียว

“บ้าเหรอ ยัยลิต้าอยากลองเองยะ” ลิซ่ารีบแก้ตัว

“ว่าแต่ ก็เอาเถอะ ฉันเองก็มีบ้าง เป็นสีสันของชีวิต แต่เธอต้องป้องกันดี ๆ นะ ไหนจะโรค ไหนจะท้อง” นีน่าพูดพลางเปิดกระเป๋าถือใบจิ๋วของเธอออก คว้านเข้าไปหาอะไรซักอย่าง และหยิบซองเล็ก ๆ ขึ้นมายัดลงในมือของฉัน 

“นี่ของขวัญจากฉัน ขอให้เธอประสบความสำเร็จ” นีน่าทำทีกระซิบกระซาบทั้ง ๆ ที่เพลงก้องดังจนไม่มีใครสามารถได้ยินที่เราพูดกันได้

ฉันหงายมือขึ้นมา สิ่งที่นีน่าให้นั้น คือถุงยางอนามัยจำนวนหนึ่งหลากสีสัน 

“พวกเธอนี่มัน” พวกเราพากันหัวเราะอย่างอดไม่ได้