ตอนที่ 42 นางซิน

ลิต้าเจน เดอะ ซีรีส์ 1 หลงทางรักนครมายา

Image by Mark Mook from Pixabay

ตอนก่อนหน้าและตอนถัดไปรวมอยู่ในนี้ รวมทุกตอน

หากประสบการณ์ครั้งแรกของการล่าสวาทผู้ชาย จบลงด้วยการพบเจอกับคนเลว ๆ ฉันคงไม่ถลำลึกไปบนเส้นทางของความรักชั่วครั้งชั่วคราวได้ไกลจนกู่ไม่กลับขนาดนี้ แต่เพราะอลันทำให้ฉันโหยหาประสบการณ์รักหวานชื่น ความโรแมนติกเสียวกระสัน ไม่ใช่เรื่องอย่างว่าหรอกนะที่ดึงดูดใจฉัน แต่เพราะความรู้สึกเป็นที่ต้องการต่างหากเล่าที่ฉันติดใจ 

ฉันชอบตอนพวกผู้ชายมองมา หมายปอง ฉันชอบความท้าทายในการเล่นเกมส์จ้องตา รู้สึกมีพลังอำนาจพิเศษที่ใช้เพียงสายตาก็สามารถขับเคลื่อนพลังเพศชายในตัวพวกเขาเหล่านั้นให้ครุกกรุ่นขึ้น ฉันชอบกลเม็ดที่พวกเขาเอามานำเสนอเพื่อพิชิตสิ่งที่เขาต้องการ และฉันชอบการได้เป็นผู้ให้รางวัลเมื่อพวกเขาทำให้ฉันพึงพอใจ 

แต่อย่างที่เขาว่า หมองูตายเพราะงู ฉันเองก็ไม่ต่างกัน ฉันลุ่มหลงไปในเรื่องราวรักสุดโรแมนติกที่ประเคนโดยผู้ชายมากหน้าหลายตา บ่อยครั้งที่ฉันรู้สึกหวั่นไหว และหวังว่าเรื่องรักชั่วข้ามคืนจะพัฒนากลายเป็นความสัมพันธ์ที่ยั่งยืน หรืออย่างน้อย ก็ยาวนานกว่าเพียงคืนเดียว ฉันแอบหวังว่าผู้ชายเหล่านั้น อาจจะติดใจและคิดจริงจัง ยกยอเชิดชูฉันในฐานะคนรัก และ ภรรยาที่เขาภาคภูมิใจ 

แต่เมื่อพวกเขาได้ฉันแล้ว และแสงตะวันสาดเข้าทางหน้าต่างบอกวันใหม่ ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ที่ดื่มเข้าไปได้สร่างซา ก็เสมือนว่ามนต์สะกดแห่งบ่วงรักที่พวกเขาพยายามปอปั้นคะยั้นคะยอให้ฉัน ได้เสื่อมสลายไปเช่นกัน ดั่งนางซินเดอเรลล่า ที่เมื่อมนต์ตราได้คลายฤทธิ์ เสื้อผ้าอารภรณ์ที่ได้สวมใส่ ภาพของเจ้าหญิงอันสวยงาม มลายเหลือเพียงนางซินเนื้อตัวมอมแมม ไปด้วยราคีจากชายมากหน้าหลายตา แต่ที่เห็นจะต่างจากนางซิน ก็ตรงที่มิได้มีเจ้าชายใดเที่ยวตามหาฉัน รองเท้าแก้วที่หายไป ไม่ได้มีใครเอามาคืน 

เมื่อพลังเวทย์มนต์ของค่ำคืนได้มลายหายไป ฉันได้พบกับความจริง ร่างอันเปือยเปล่าของชายที่บางครั้งฉันก็จำชื่อเขาไม่ได้ พวกเขาที่ดูหล่อเหล่าดั่งเจ้าชายภายใต้มนต์สะกดนั้น บางครั้งก็เป็นเพียงผู้ชายขี้แพ้ พวกแอบเมียมาเที่ยว หรือไม่ก็มีแฟนเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว ความจริงอันน่าอดสูนี้ทำให้ฉันยิ่งสิ้นหวังต่อความรัก ฉันกลบเกลือนความปรารถนาเบื้องลึกที่จะเป็นที่รักของใครซักคนด้วยการมอมเมาตัวเอง ไปกับความรักชั่วข้ามคืนคนต่อไป คนแล้วคนเล่า จนจิตวิณญาณที่ครั้งหนึ่งเคยเต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น ซึมเซาไปด้วยความเชื่อด้านลบ คุณค่าในตนเอง ลดลงเรื่อย ๆ ทุกครั้งที่พบว่าพวกเขาก็หวังเพียงร่างกายของฉันเท่านั้นเอง 

เมื่อท้อแท้ถึงที่สุด ฉันก็จะคิดถึงกวินทร์อีกครั้ง ชีวิตฉันมาถึงจุดนี้ได้อย่างไร ความเจ็บปวดที่ยังฝังลึกยังคงออกมาทำร้ายทำลายฉัน บางครั้งฉันนึกโทษเขา เพราะถ้าหากเขาไม่ทำร้ายฉันถึงเพียงนี้ ฉันคงไม่เห็นโลกใบนี้ด้วยดวงตาสีเทา หลงมัวเมาไปกับกิเลสตัณหา

ฉันอดคิดไม่ได้ว่าเขาจะนึกถึงฉัน และเสียใจกับสิ่งที่เขาทำบ้างหรือไม่ ฉันยังติดตามความเป็นไปของเขาอยู่ห่าง ๆ หลังจากฉันตัดขาดจากกวินทร์ครั้งนั้น ไม่นานต่อมาเขาได้เลิกกับสายทิพย์ รายละเอียดฉันไม่ทราบได้ รู้แต่เพียงสายทิพย์นั้นได้ไปคบกับรุ่นพี่ที่ทำงานเดียวกัน และแต่งงานไปอย่างเงียบ ๆ แบบสายฟ้าแล่บ ที่แม้แต่เพื่อนซักคนไม่มีใครได้รับเชิญ ต่อมาเธอก็มีลูกน่ารักน่าชัง ส่วนกวินทร์นั้นก็ไปคบกับเพื่อนในที่ทำงานที่เขาทำในเวลาต่อมา และแต่งงานตามกันไป พร้อมพยานรักลูกชายที่ถือกำเนิดขึ้นมาในวันเดียวกับเขามิมีผิดเพี้ยน

มีเพียงฉันที่ดูจะยิ่งหลงทางและสับสนมากยิ่งขึ้น ไม่มีทีท่าว่าจะลงเอยกับใครคนไหน คิดแล้วก็สะท้อนใจว่ามันสมควรแล้วหรือที่ฉันต้องมาเจอกับโชคชะตาเหล่านี้ 

แต่อย่างไรเสีย ฉันก็ไม่ถึงกับตกอับขับตาจนถึงเพียงนั้น เหตุการณ์บางอย่างได้เกิดขึ้น ชายคนหนึ่งที่ฉันได้พาลพบในอดีตได้หวนเวลามาพบกันอีกครั้ง และทำให้ชีวิตของฉันเริ่มจะเข้าที่เข้าทาง การพบกันของเรานั้น คงเป็นชะตาฟ้าลิขิตเป็นแน่แท้ 

ฉันพบเขาเข้าด้วยความบังเอิญหลังจากห่างหายกันไปถึงหนึ่งขวบปีเต็มโดยไม่ได้ยินข่าวคราวของกันและกันแม้แต่อย่างใด จริง ๆ แล้ว ฉันไม่เคยนึกถึงเขาแม้แต่น้อย เขาเสียอีกที่ยังคงไม่เคยลืมเลือนฉันนับแต่วันที่เราได้พบกัน 

เหตุเกิดขึ้นเพราะ นีน่า 

“ลิต้า เธอดูท่าไม่ดีเอาซะเลย” นีน่าทัก

“ฉันคงโดนพิษรักข้ามคืนเข้ารุมทำร้าย เข้าแล้วหล่ะ”

“ฉันก็ว่า ซักวันเธอต้องตกอยู่ในสภาพนี้” เธอทำท่าเห็นใจ

“ทำไมละ”

“เพราะฉันก็เคยอยู่ในสภาพเธอ แนว ๆ นี้ ไม่ใช่ทางฉัน ฉันมันพวกจริงจัง คบเล่น ๆ เลิก ๆ แบบยัยลิซ่าไม่ไหว”

“ฉันเองก็ดูท่าจะมาผิดทางเสียไกลเลย”

“เอาเถอะ คิดเสียว่าเป็นประสบการณ์ ซักครั้งในชีวิต” 

“ประสบการณ์นี้ลืมไม่ลง” ฉันตอบปลง ๆ 

“ไปพักผ่อนต่างจังหวัดสูดอากาศสดชื่นซะหน่อยดีไหม ฉันกับปีเตอร์กำลังจะไปเที่ยวพักผ่อนที่เกาะใกล้ๆ กรุงเทพนี่ เธอจะไปกับพวกเราก็ได้นะ”

“จะดีเหรอ ฉันจะไปขัดจังหวะทริปสุดโรแมนติกของพวกเธอ” 

“คิดมากน่า ฉันชวนก็แสดงว่าอยากให้เธอไปด้วย”​

“จริงนะ ฉันไปจริงนะ ห้ามถอนคำพูดละ” ฉันล้อนีน่าเล่น

ปีเตอร์ ผู้ชายของนีน่านั้น เป็นคนมีฐานะ หน้าที่การงานดี และใจปล้ำ ถึงแม้จะไม่หล่อกระชากใจ และ ผมเริ่มหายไปเป็นหย่อม ๆ ตามลักษณะของคนทำงานความรับผิดชอบสูงและไม่มีเวลาดูแลตัวเอง 

ฉันอดสงสัยไม่ได้ว่า จริตมารยาที่นีน่าเฝ้าฝึกฝนท่าทางจะใช้งานได้ดี เพราะในบรรดาพวกเรา ก็เห็นจะมีเพียงนีน่าเท่านั้น ที่ได้มีคู่เป็นตัวเป็นตน เลี้ยงดูปูเสือเป็นอย่างดี และบ่อยครั้งก็มักจะเผื่อแผ่มาถึงเพื่อนฝูงในรูปแบบงานเลี้ยงบ้าง ของขวัญบ้าง และก็อีกเช่นกัน ผู้ชายของนางอาสาขับรถ จองเรือ และ ที่พัก ให้เสร็จสรรพ แล้วมีหรือที่ฉันจะปฏิเสธ ฉันออกจะชอบเขา เวลาไปดริ้งค์ด้วยกัน ดั่งมีกระเป๋าเงินเคลื่อนที่ สั่งปุ๊ป จ่าย ลืมเอากระเป๋าตังค์ไว้ที่บ้านได้เลย 

บางทีฉันก็คิดเล่น ๆ ว่า หรือเราจะไปเอาดีทางฝรั่งรวย แก่นิดแก่หน่อยหัวล้านบ้างก็ช่างปะไร แต่สำหรับฉันคงยาก ฉันมันพวกตามหัวใจตัวเอง และบ่อยครั้งหัวใจก็พากันไปจับเข่าร้องไห้เพราะอกหักอยู่นั่นแหละ ครั้งแล้วครั้งเล่ากลับไม่ยอมเรียนรู้ 

เราเข้าที่พักที่ดีที่สุดที่จะหาได้ พักผ่อนกันตามอัธยาศรัย ฉันพยายามให้พวกเขามีเวลาด้วยกันตามลำพังและฉันเองก็อยากอยู่ตามลำพังเช่นกัน 

“ลิต้า ถ้าแกมีอะไรไม่สบายใจ บอกฉันได้เลยนะ ไม่ต้องเกรงใจ” นีน่าเพื่อนที่แสนดีกล่าว

“แกซิ ไม่ต้องเกรงใจฉันนะ สวีทกันให้เต็มที่เลย ฉันเองก็อยากจะมีเวลาคิดอะไรลำพัง” ฉันตอบ

“นั่นแหละ แต่ถ้าแกไม่ไหว ยังไงต้องบอกฉันนะ” เธอย้ำ

“จ้า ไม่ต้องห่วง เดี๋ยวเพื่อนแรดไปแรดมา ก็มีผู้ชายมาตอมแล้ว อาจจะต้องขอให้แกทิ้งฉันไว้ลำพังด้วยซ้ำ” ฉันพูดทีเล่นทีจริง ไม่อยากให้นีน่าเพ่งความสนใจมาที่ฉัน ลำพังมาเป็นตัวแถมของทริปคู่รักของนางก็เป็นการรบกวนมากพอ

“จ้า แม่คนเสน่ห์แรง” 

เย็นนั้นเราทานอาหารร่วมกันที่ร้านอาหารกึ่งบาร์แห่งหนึ่งริมทะเล พอตกดึกหน้าบาร์บริเวณชายหาดก็กลายเป็นลานปาร์ตี้เล็ก ๆ ที่มีดีเจเปิดเพลงยังกับคลับในกรุงเทพอย่างไรอย่างนั้น 

เมื่อทานอาหารเสร็จฉันขอตัวนีน่าและชายคนรักของนางไปดื่มที่บาร์ตามลำพัง เสียงเพลงอึงอื้อ ผู้คนเริ่มโยกย้ายไปมาไปตามจังหวะ พร้อมกับสายลมโชยซัดเข้าหาฝั่ง 

ฉันสั่งเครื่องดื่มมาจิบ และยืนพิงบาร์มองดูคนอื่นเขาสนุกกัน ยังคงรู้สึกเจ็บระบมไปกับรอยบาปที่ตีตราด้วยผู้ชายมากหน้าหลายตา น้ำตาน้อย ๆ เอ่อ เมื่อคิดว่าทำไมไม่มีใครจริงจังกับผู้หญิงอย่างฉัน

ขณะที่กำลังนั่งเหม่อลอยอยู่นั่นเอง มีเสียงที่คุ้นหูทักขึ้น 

“ลิต้า คุณจริง ๆ ด้วย”​ 

ฉันหันตามเสียงไปและต้องตกตระลึงกับผู้ชายที่ยืนประจันหน้ากับฉัน เขาไม่ใช่คนที่ฉันปรารถนาจะเจอในเวลานี้ เพราะฉันไม่เคยนึกพิศวาสเขาเลยก็ว่าได้

“จอห์น”​ ฉันอุทานด้วยความตกใจสุดขีด 

พวกเธอยังจำจอห์นได้ไหม ผู้ชายแสนดีที่ต้องมนต์ท่าไหนของฉันเข้าไม่ทราบได้ และได้เคยพาฉันไปออกเดทสุดหรูบนยอดตึกระฟ้า แต่สุดท้ายกลับโดนฉันตัดอาลัยอย่างไม่ใยดี จอห์นนั้นนั่นแหละ