ตอนที่ 44 เกมส์กอล์ฟ

ลิต้าเจน เดอะ ซีรีส์ 1 หลงทางรักนครมายา

Image by Free-Photos from Pixabay

ตอนก่อนหน้าและตอนถัดไปรวมอยู่ในนี้ รวมทุกตอน

จอห์นมองเห็นพวกเราแต่ไกล ๆ เขาเดินเข้ามาหาด้วยรอยยิ้มอันสดใส 

“ฉันว่าเขามาตามหาแกแน่ ๆ” นีน่ารีบคาดเดา

“สวัสดีครับลิต้า หลับสบายดีไหมครับ” จอห์นถามด้วยสีหน้าร่าเริง

“ค่ะ ขอบคุณค่ะ” 

จอห์นหันไปทางนีน่า เหมือนว่าพยายามนึกชื่อของเธอ

“ฉันนีน่าคะ ขอโทษทีที่เมื่อวานไม่ทันได้แนะนำตัว” 

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมจอห์น ต้องขอโทษเช่นกัน แล้วอีกคน” จอห์นทำท่านึก

“รายนั้นเขามีงานด่วน คุยโทรศัพท์อยู่ทางนู้นแนะคะ” นีน่าโบ้ยหน้าไปทางชายหาด

“น่าเสียดายนะครับอุตส่าห์ได้มาพักผ่อนทั้งที” 

“ปล่อยเขาเถอะคะ แล้วนี่คุณทานอาหารเช้าหรือยังละคะ” 

“ก็ว่าจะมาลองที่ร้านนี้ดู” จอห์นพูดพลางชำเรืองมองดูฉัน 

“ถ้าไม่รังเกียจ เชิญนั่งด้วยกันคะ” นีน่าเพื่อนที่แสนดี แต่บางทีก็จุ้นจ้านเกิดเหตุ เอ่ยชวนจอห์นให้ร่วมโต๊ะ ฉันกระทุ้งนางที่สีข้างด้วยความที่นางวุ่นวายโดยไม่ถามความสมัครใจของฉันแม้แต่น้อย

“ขอบคุณครับ ผมจะรังเกียจได้อย่างไร ได้มีโอกาสร่วมโต๊ะกับสองสาวสวยขนาดนี้” 

“ขอบคุณค่ะ” นีน่ากล่าวรับ

จอห์นนั่งลงตรงข้ามกับฉัน และเรียกพนักงานบริการมารับรายการ ฉันก้มหน้าก้มตาทานอาหารของฉัน 

“คุณจอห์นค่ะ คุณชอบตีกอล์ฟหรือเปล่าคะ” นีน่าเปิดประเด็น 

“พอได้ครับ ไม่ถึงกับเก่งมาก” 

“สัปดาห์หน้าเราจะไปออกรอบกันค่ะ” นีน่าทำท่ากระซิบกระซาบ ฉันมองเธอด้วยสายตาสงสัยในแผนการของเธอ

“คุณชอบตีกอล์ฟเหรอครับ” 

“เป็นอย่างนั้นก็ดีซิคะ ฉันตีโดนบ้างไม่โดนบ้าง” นีน่าตอบ

“แล้วลิต้าละครับ” จอห์นหันมาทางฉันบ้าง

“ฉันก็พอมีความชอบอยู่บ้าง แต่ฝีมือไม่ได้เรื่องหรอกคะ”

“คืออย่างนี้คะ ที่รักของฉัน ปีเตอร์ เขามาจากสิงค์โปร์ ชอบการตีกอล์ฟมาก แต่เขาไม่มีเพื่อนในไทยเลย ก็มีแต่พวกเรานี่แหละ เราเลยจัดทริปเอาใจเขา ยังมีเพื่อนสาวคนสนิท ลิซ่าอีกคน แต่ในบรรดาพวกเราไม่มีใครชอบการตีกอล์ฟซักเท่าไหร่ กลัวว่าจะทำให้ทริปกร่อย ถ้าคุณจอห์นสนใจจะมาร่วม คงสร้างบรรยากาศได้มาก”

“นีน่า เธอรบกวนจอห์นมากเกินไปแล้ว” ฉันรีบปรามทั้งใช้เท้ากระทุ้งเธอไปเต็มแรง

“ไม่หรอกครับ ฟังดูน่าสนุก” จอห์นรีบรับออกจะดีใจเกินเหตุ

“จริงนะคะ รับปากแล้วนะคะ” 

“แน่นอนครับผมไม่พลาดแน่นอน” เขารับปาก

“ว่าแต่เราจะไปกันที่ไหนครับ” จอห์นถาม

“หัวหินค่ะ” นีน่าตอบทันควัน

ในเวลานั้น ผู้ชายของนีน่าได้เดินกลับมาจากการโทรศัพท์ 

“ผมขอโทษด้วยที่เสียมารยาท” เขากล่าวกับเราทุกคน 

“ที่รักคะ นี่คุณจอห์น เพื่อนของลิต้าค่ะ เขามาร่วมทานอาหารกับเรา และจะไปตีกอล์ฟกับเราอาทิตย์หน้าด้วยค่ะ” นีน่ารีบกระวีกระวาดรายงาน

“เยี่ยมไปเลย ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมปีเตอร์” ปีเตอร์พูดทั้งยื่นมาทางจอห์นเป็นสัญลักษณ์ในการทักทายกันของพวกฝรั่ง

จอห์นลุกขึ้น จับมือของปีเตอร์และเขย่าเบา ๆ 

ดูเหมือนว่าทุกคนเออออ ตกลงกันโดยไม่มีใครถามฉันเลยซักคน ฉันจึงก้มหน้าก้มตาจัดการกับอาหารเช้าของฉันต่อไป รู้สึกอึดอัดใจและคล้าย ๆ จะตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน  

สัปดาห์ถัดมาเรานัดเจอกันที่โรงแรมที่ปีเตอร์พักอยู่ เราตกลงที่จะรวมรถไปเพียงคันเดียวเพื่อความสะดวก ปีเตอร์และจอห์นนั่งด้านหน้า ส่วนฉัน นีน่า และ ลิซ่าพวกเราผู้หญิงตัวเล็ก ๆ นั่งเบียดกันที่ด้านหลัง จริง ๆ ก็ไม่ถึงกับเบียดกันซะทีเดียว เพราะรถของปีเตอร์เป็นรถขับเคลื่อนสี่ล้อขนาดใหญ่ ที่มีพื่นที่โอ่โถ่งและยังจุของได้อีกมาก เราขนของขึ้นด้านหลังจนไม่เหลือที่ว่าง และเริ่มออกเดินทาง 

“ฉันไม่ยักรู้ว่าพวกเธอนัดกันพาหนุ่มมาด้วย ปล่อยให้ฉันฉายเดี่ยวคนเดียว” ลิซ่าโวยขึ้นเป็นภาษาไทย ขณะที่รถเคลื่อนตัวออกไป พวกหนุ่ม ๆ จึงไม่รู้ว่าเราพูดเรื่องอะไรกัน

“ใจเย็น มันไม่ใช่อย่างที่แกคิด” ฉันรีบแก้ตัว

“แล้วคืนนี้ฉันนอนห้องไหน” ลิซ่าถามด้วยกลัวถูกทิ้งไว้คนเดียว

“ก็ห้องเดียวกับฉันนี่แหละ” ฉันรีบบอก

“แล้วจอห์นของเธอละ” เธอถามย้ำให้แน่ใจ

“แกอย่าพูดชื่อเขาดัง จะบ้าเหรอ นายจอจาน ไม่ได้เป็นอะไรกับฉัน” ฉันรีบเอ็ด

“อะไร ยังไง ฉันงงไปหมด” ลิซ่าหันมองฉันที นีน่าที

“ฉันชวนเขามาเองแหละ เขาน่ะชอบลิต้ามาเป็นปี นังลิต้ามันยังไม่ยอมใจอ่อน แต่ก็ไม่แน่นะ ก่อนกลับไปอะไร ๆ อาจจะไม่เหมือนเดิม” นีน่าทำทีทะเล้น

“พอก่อน ๆ อย่าคุยกันมากเลย เผื่อพวกผู้ชายฟังกันรู้เรื่อง” ฉันรีบกำหราบทั้งคู่

“โอเค ไว้เม้าท์ต่อ ว่าแต่แผนการเดินทางของเรายังไงกัน” ลิซ่าถาม

“พวกเราจะแวะที่สนามกอล์ฟกันก่อน ออกรอบและทานอาหารกลางวันที่นั่นเลย จากนั้นค่อยเข้าที่พัก” นีน่าจอมวางแผนอธิบาย

“กอล์ฟนี่ฉันขอบายนะ ขอนั่งจิบเบียร์ขับรถกอล์ฟดูพวกเธอหวดกันให้มันส์”

“ตามใจเธอ” นีน่าตอบ 

เมื่อถึงสนามกอล์ฟ พวกเราแยกย้ายกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัว เกมส์ที่เราเล่นเป็นแบบ 9 หลุ่ม ถือว่าเป็นสนามขนาดเล็ก ๆ เหมาะสำหรับคนที่ที่เพิ่งเริ่มต้น โดยเฉพาะฉันและนีน่า 

“พร้อมกันรึยังครับสาว ๆ” ปีเตอร์กล่าว 

“พร้อมค่ะ” นีน่ากล่าว 

“ลิต้าละ” ปีเตอร์ถาม 

“แอบกลัว ๆ นิดหน่อย เคยแต่สนามซ้อม สนามจริงอย่างนี้ ฉันละกลัวเล่นไม่จบเกมส์ เสียจริง ๆ” ฉันพูดด้วยความกังวล 

“ไม่ต้องกังวลไป” จอห์นกล่าวพร้อมทั้งโอบเข้าที่ไหล่ของฉัน และพูดต่อว่า

“ผมขอเสนอให้เราเล่นแบบเป็นทีม” 

“ยังไงไหนคุณว่ามา” ปีเตอร์ถาม

“คุณและนีน่าหนึ่งทีม ส่วนผมกับลิต้าอีกทีมหนึ่ง” 

“ส่วนฉันจะเป็นกองเชียร์เอง” ลิซ่าพูดอย่างตื่นเต้นพร้อมทั้งยกเบียร์ขึ้นดื่ม

“เราผลัดกันตีจากจุดเริ่มต้นทั้งคุณและนีน่า คุณสามารถเลือกได้ว่าเกมส์ถัดไป คุณสามารถเริ่มต้นจากจุดที่ลูกกอล์ฟตกจากการตีของคุณ หรือ ไม่ก็นีน่า จุดไหนก็ได้ที่คุณคิดว่าได้เปรียบ แบบนี้วนจนจบเกมส์”

“ฉลาดมาก ถือเป็นการปิดช่องว่างระหว่างผู้เล่นที่มีฝีมือต่างกันมาก” ปีเตอร์ชม

“ฉันเห็นด้วยค่ะ” ฉันรู้สึกโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก ที่ไม่ต้องพยายามจบเกมส์ด้วยตัวเองเพียงคนเดียว

ในนาทีนั้น ฉันมองดูจอห์นด้วยความประทับใจ เขามีภาวะผู้นำ กล้าคิดริเริ่มและนำเสนอ อีกทั้งยังกับม้าขาวเข้ามาช่วยชีวิตฉันไว้ในนาทีสุดท้าย

“ฉันก็เห็นด้วยค่ะ ฉันยิ่งตีไม่ค่อยจะโดนลูกซักเท่าไหร่ ได้เล่นเป็นทีมกับคุณค่อยสบายใจหน่อย” นีน่าถอนหายใจเฮือกซบเข้าที่ไหล่ปีเตอร์ และหันมาสบตากับฉัน 

“ตกลงทุกคนเห็นด้วย งั้นเเราเอาตามนี้” จอห์นกล่าวสรุป 

นีน่าหันมากระซิบกระซาบกับฉัน “ผู้ชายของเธอนี่ เป็นฉันจะไม่ปล่อยให้หลุดมือเชียว”

ฉันรู้สึกเหมือนมีแสงรำไรแง้มหัวใจที่ดูเหมือนปิดสนิทให้เผย่อออก บางทีฉันกับจอห์นอาจจะมีโอกาส