ตอนที่ 45 เพื่อนเป็นเหตุ
ลิต้าเจน เดอะ ซีรีส์ 1 หลงทางรักนครมายา
Image by Hiep Pham from Pixabay
ตอนก่อนหน้าและตอนถัดไปรวมอยู่ในนี้ รวมทุกตอน
การแข่งขันนั้นดำเนินไปเสมือนว่าฉันละนีน่าเป็นดั่งตัวแถมของเกมส์ก็ว่าได้ แต่ละลูกที่ฉันและนีน่าหวดไป แม้จะเต็มแรงเต็มความสามารถ ก็ถลาไปได้เพียงไม่กี่โยชน์ บางลูกตกหลุมทราย เข้าพงดงป่า อาศัยว่ามีจอห์นและปีเตอร์คอยแก้เกมส์ให้ มิเช่นนั้นเราคงไปกันไม่ถึงไหนเป็นแน่แท้
“เฮ้อ ฉันตีได้ห่วยอีกตามเคย” ฉันอุทานด้วยความโมโหที่เห็นลูกกอล์ฟของฉันลอยถลาเข้าไปยังพงป่า
“คุณตีจากจุดที่ลูกกอล์ฟของผมตกก็ได้ลิต้า” จอห์นแนะนำ
“ไม่ ฉันจะตีต่อจากจุดที่ลูกกอล์ฟของฉันตก” ฉันพูดด้วยความรั้นทั้งยังเจ็บใจในความสามารถอันห่วยแตกของตนเอง ฉันออกเดินผสมวิ่งตามลูกกอล์ฟที่เข้าป่าไป ทั้ง ๆ ที่ไม่มีใครเขาทำกัน นี่หล่ะหนาอาการหงุดหงิดตัวเองและชอบเอาชนะมันบงการฉัน จอห์นวิ่งเหยาะ ๆ ตามมา
“ผมจะช่วยคุณหา”
ฉันไม่ได้ตอบอะไร ด้วยยังไม่หายเจ็บใจในตัวเอง เรามุดเข้าไปในพงป่า มองหาลูกกอล์ฟสีขาวเล็ก ๆ ที่ดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมองเห็น จอห์นตั้งหน้าตั้งตาหาอย่างจริงจัง ฉันอดคิดไม่ได้ว่าทำไมเขาต้องพยายามด้วย ตามกติกาการเล่นสากล กรณีแบบนี้ถึงจะรู้ว่าลูกกอล์ฟตกอยู่ในป่า แต่ก็เสมือนว่าหายนั่นเอง ตามธรรมเนียมก็จะโดนปรับแต้ม และ ก็ไม่มีใครหน้าไหนเข้าป่าไปเก็บทั้งนั้น ยกเว้นแต่คนบ้าอย่างฉัน และที่เห็นจะบ้าตามก็คงเป็นตาจอห์นนี่แหละ
เมื่อได้ออกเหงื่อซักหน่อย อาการผีบ้าที่เข้าเมื่อซักครู่ก็ค่อยดีขึ้น ฉันมองดูจอห์นด้วยความเอ็นดู
“พอเถอะคะ คงหาไม่เจอหรอก” ฉันพูดขึ้นในที่สุด
“เดี๋ยวครับ เหมือนผมจะเห็น” จอห์นหายลึกเข้าไปหลังต้นไม้ต้นหนึ่ง ฉันมองตามใจด้วยใจระทึก
“เจอแล้วครับ” เขาตะโกนออกมาด้วยความดีใจ ดีใจยังกับเจอทองซะอย่างนั้น ทำเอาฉันดีใจตามไปด้วย
“จริงเหรอคะ”
เขามุดออกมาจากพงไม้ หน้าตามอมแมม ผมเผ้ายุ่งเหยิง ยื่นมือที่มีลูกกอล์ฟมาให้ฉัน
“เย้ ขอบคุณค่ะ ไม่น่าเชื่อว่าคุณจะหาเจอ” ฉันยื่นมือออกไปรับ และสังเกตุเห็นที่แขนของเขามีเลือดออกซิบ ๆ
“แขนคุณไปโดนอะไรมาคะ”
“กิ่งไม้มันข่วนน่ะครับ ไม่เป็นไรเล็กน้อยครับ”
“ฉันขอโทษนะคะ เป็นเพราะความรั้นของฉันแท้ๆ” ฉันเอื้อมมือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาช่วยซับบริเวณที่เลือดซึม
เรามองจ้องตากันชั่วอึดใจหนึ่ง จิตใจของฉันเริ่มโอนอ่อนต่อความแสนดีของเขา แต่ยังรู้สึกไม่พร้อมที่จะรับความรู้สึกที่ท่วมท้นที่เขามีให้ฉันผ่านสายตาของเขา ฉันจึงรีบหลบสายตาและบอกกับเขาว่า
“เราออกไปที่นี่กันเถอะคะ เดี๋ยวทุกคนจะเป็นห่วง”
ฉันรุดออกมาจากแนวป่า ตามกลับไปสมทบกับทุกคนที่กำลังงุนงงว่าพวกเราทำอะไรกัน ทันใดนั้นฝนที่ไม่มีเคล้าก็ได้เทลงมาอย่างไม่มีการกล่าวเตือน พวกเรารีบรุดไปที่รถกอล์ฟและกลับไปยังสโมสรทันที โดยมิทันได้จบเกมส์ ถึงแม้จะไม่รู้ว่าใครแพ้ ใครชนะ แต่ถือว่าเป็นเกมส์ที่สนุกจริง ๆ
พวกเราพากันหัวเราะไปกับความเปียกปอนแบบหาดีไม่ได้ หลังจากอาบน้ำแต่งตัวทานอาหาร พวกเราก็เดินทางเข้าที่พัก ซึ่งเป็นรีสอร์ทริมทะเล ตบแต่งแนวธรรมชาติ มีสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ ฉันรู้สึกผ่อนคลายไปกับบรรยากาศอันสวยงามเต็มไปด้วยต้นไม้นานาพรรณ
คืนนี้ นีน่าพักกับปีเตอร์ ฉันพักกับลิซ่า ส่วนจอห์นพักเพียงลำพัง
“แกคืนนี้แกจะไปนอนห้องจอห์นก็ได้นะ” ลิซ่ากระซิบพลางใช้แขนกระทุ้งสีข้างของฉัน
“บ้า เราไม่ได้เป็นอะไรกัน” ฉันถลึงตาใส่
“ลิซ่า มานี่ ๆ” นีน่าเรียก ลิซ่าวิ่งไปหา และพวกนางก็กระซิบกระซาบ หัวเราะคิกคักกัน
“อะไรพวกแกวางแผนพิเรนอะไร” ฉันถามพลางกระโดดเข้าแทรกระหว่างกลาง หวังให้ได้ยินสิ่งที่พวกนางซุบซิบกัน
“ไม่มีอะไร” นีน่ารีบแก้ตัว
“ฉันว่าต้องมีแน่ ๆ” ฉันหันไปหาลิซ่า ใช้สายตาเค้นหาความจริง
“โอ้ย ฉันไม่พูด” ลิซ่าเอามืออุดปากตัวเอง และนางก็หัวเราะมาอย่างอดไม่ได้ ทำฉันอดหัวเราะตามไม่ได้ทั้งที่ยังไม่รู้ว่ามันเรื่องอะไรกัน
“ดูท่าพวกคุณจะสนุกกันน่าดูนะครับ” จอห์นกล่าว
“เอาหล่ะเข้าที่พักแล้วเรามาเจอกันที่สระว่ายน้ำ ก่อนดินเนอร์ดีไหม” ปีเตอร์แนะนำ
“โอเคค่ะ”
พวกเราแยกย้ายกันเข้าที่พัก ฉันยังติดใจไม่หายว่านังลิซ่าและนีน่าวางแผนอะไรกัน แต่พอได้ว่ายน้ำไปซักพักฉันก็ลืมเสียสิ้น
คืนนั้นเราทานอาหารกันริมทะเลและดื่มเครื่องดื่มกันอย่างสบาย ๆ นังลิซ่านั่งส่งสายตาโต๊ะนั้นที โต๊ะนู้นที หมายหาเหยื่ออย่างเช่นเคย จอห์นนั้นเกาะติดฉัน คอยเอาอกเอาใจไม่ให้ขาดดั่งกับเรานั้นเป็นคู่รักกันก็ไม่ปาน มีแต่ฉันที่ยังไว้ตัวด้วยยังไม่แน่ใจหัวใจตัวเอง
คืนนั้นเรานั่งเล่มเกมส์และดื่มไวน์กันอย่างลืมเวลา นีน่าและปีเตอร์ขอตัวกลับไปนอน ส่วนลิซ่าเธอไปคุยกับหนุ่มแปลกหน้าอยู่เป็นนานแล้ว ฉันเองก็ไม่เห็นอยู่อยู่พักใหญ่แล้ว ฉันและจอห์นนั่งเล่นอยู่ที่ริมสระว่ายน้ำ ริมชายหาดนั่นเอง
“ขอบคุณนะครับที่ให้ผมได้ร่วมทริปกับคุณ ผมสนุกมากเลย” จอห์นกล่าว
“ค่ะ ไม่ได้คุณเกมส์วันนี้คงจะกร่อยน่าดู” ฉันชมกลับ
“ผมดีใจที่ได้พบคุณอีกนะลิต้า” เขากล่าวต่อ
ฉันยิ้มรับ ที่มุมปากเป็นการรับรู้
“ผมหวังว่าครั้งนี้คุณคงจะไม่ตัดเยื้อใยผมอย่างที่ผ่านมา”
“ฉันขอโทษที่ทำแบบนั้น”
“ผมไม่ได้มีเจตนาทำให้คุณรู้สึกผิด ผมแค่อยากให้คุณรู้ว่าผมยังรู้สึกกับคุณเช่นที่ผ่านมา”
“ทำไมกันค่ะ”
“ผมเองก็ตอบไม่ได้ ผมรู้แค่ว่าผมจริงจังและจริงใจกับคุณ”
“ขอบคุณค่ะ”
คำพูดของเขาเต็มไปด้วยความหมาย ฉันรู้สึกเศร้าทะท้านจากข้างใน เมื่อนึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา ผู้ชายมากหน้าหลายตาที่ฉันได้พาลพบ ไม่มีแม้เพียงหนึ่งที่อยากจะคิดจริงจังสานความสัมพันธ์กับฉัน มีเพียงเขาชายผู้ฉันไม่เคยทำดีใด ๆ ด้วย กลับยังคงมีความรักให้ฉันเสมอมา
“ดึกแล้ว ฉันไปนอนดีกว่า”
“ให้ผมไปส่งที่ห้องนะครับ”
“ค่ะ”
จอห์นเอื้อมมือมาจับมือฉันไว้ระหว่างเดินกลับห้อง ฉันเองก็ไม่ได้ขัดขืน เดินตามเขาไปอย่างเงียบ ๆ
เมื่อมาถึงห้องฉันเปิดประตูออกก็พบกับรองเท้าแปลกตาของผู้ชายหน้าห้อง ฉันชักสังหรณ์ไม่ดี
เมื่อไขประตูเข้าไปก็พบประตูแง้มออกเพียงเล็กน้อยเท่านั้น เพราะติดโซ่คล้องล๊อกจากด้านใน
“ลิซ่า เปิดประตูหน่อย” ฉันตะโกนเข้าไปในห้อง ชั่วอึดใจลิซ่ามาที่ประตูกระซิบกระซาบ
“ลิต้า คืนนี้เธอนอนห้องตาจอห์นละกันนะ”
“ได้ไง” ฉันพูดไม่ทันจบ มีเสียงผู้ชายตะโกนแทรกขึ้นมา
“ใครมาหรือลิซ่า”
ฉันมองเข้าไป ผู้ชายรูปร่างใหญ่โตในผ้าขนหนูกำลังนอนอยู่บนเตียง
“เอาหล่ะ ขอร้องนะ” ลิซ่าทำเสียงอ้อนวอน
“ให้ได้อย่างนี้ซิยัยลิซ่า” ฉันสบทอย่างหัวเสีย ก่อนที่เธอจะปิดประตูตาม
“เกิดอะไรขึ้น” จอห์นถาม
ฉันอึกอักพูดไม่ออก อ้ำอึ้งแล้วจึงพูดไป “ลิซ่ามีเพื่อนมาหาค่ะ” ฉันรู้ดีว่ามันฟังไม่ขึ้นเอาซะเลย แต่จอห์นก็เข้าใจได้และไม่ได้ถามมากความ
“คุณไปพักที่ห้องผมก่อนเถอะ”
“ค่ะ”