ตอนที่ 7 น้องรหัส
ลิต้าเจน เดอะ ซีรีส์ 1 หลงทางรักนครมายา
ตอนก่อนหน้าและตอนตอนถัดไปรวมอยู่ในนี้ รวมทุกตอน
กวินทร์จากไปแล้ว คงเหลือไว้เพียงภาพทรงจำของเราสอง สัมผัสอันเร่าร้อน อบอวลไปด้วยความรักยังคงโอบกอดฉันไว้ ความสุขสมคละเคล้าไปด้วยความรู้สึกผิดของผู้หญิงที่ชิงสุกก่อนห่ามมลทินที่ไม่มีวันชำระล้าง เป็นดั่งตราจองจำจิตวิณญาณของฉันให้เป็นของกวินทร์แต่เพียงผู้เดียวโลกของฉันได้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ฉันไม่ใช่หญิงสาวบริสุทธิ์อีกต่อไป
ปีการศึกษาใหม่เริ่มขึ้น ชีวิตของฉันมีแต่ตำราเรียน และการพร้ำเพ้อถึงกวินทร์ ปีนี้ฉันกลายเป็นรุ่นพี่แล้ว มีน้องใหม่ที่เพิ่งเข้ามาเริ่มการศึกษา เรามีระบบพี่รหัส น้องรหัส ในการช่วยเหลือรุ่นน้องที่เพิ่งเข้ามา วิธีการจับคู่ก็ใช้การจับฉลากนั่นเอง
น้องรหัสของฉันเป็นผู้ชาย เขาชื่อว่า เทวิน เทวินเป็นชายไทยเชื้อสายจีน รูปร่างเล็ก เวลายิ้ม ฉันมองไม่เห็นดวงตาของเขาเลย และนั่นก็ทำให้เขาดูไม่มีพิษมีภัยและน่าเอ็นดู เมื่อพบกันครั้งแรก ฉันได้แนะนำเกี่ยวกับชีวิตการเป็นนักศึกษาของที่นี่ พร้อมทั้งมอบหนังสือของนักศึกษาปีหนึ่งให้เขาไปบางส่วน เขาดูมีความสุขและรู้สึกขอบคุณฉันเอามาก ๆ ห้องพักนักศึกษาปีหนึ่งและปีสองก็อยู่ติดกัน ทำให้เรามีโอกาสพบเจอกันในทุก ๆวัน
วันหนึ่งขณะที่ฉันมาถึงมหาวิทยาลัยและเข้านั่งประจำที่ที่คอมพิวเตอร์ประจำตัวนั้น ฉันสังเกตุเห็นอะไรบางอย่างวางอยู่ที่คอมพิวเตอร์ของฉัน ฉันหยิบขึ้นมาดูพบว่าเป็นขนมเค้กช๊อกโกแลตที่ฉันชื่นชอบ ข้างใต้ขนมมีกระดาษโน๊ตเล็ก ๆ แนบอยู่
…
ขอบคุณที่ช่วยชี้แนะผมนะครับขนมนี้ผมซื้อมาฝาก
พี่ลิต้าอย่าทำรายงานหนักนักนะครับผมเป็นห่วง
เทวิน
…
“อะไรน่ะลิต้าเธอซื้อขนมมาฝากฉันเหรอ”
สายทิพย์ทักขึ้น พร้อมทั้งคว้าขนมและกระดาษโน๊ตไปจากมือฉัน โดยที่ฉันไม่ทันตั้งตัว
“เทวินน้องรหัสเธอน่ะเหรอน้องรหัสของฉันไม่เห็นมีอะไรแบบนี้ให้ฉันบ้างเลยฉันว่าเขาแอบชอบเธอแล้วหล่ะ”
สายทิพย์แซว
“บ้าเหรอเขาเป็นรุ่นน้องเขาแค่ตอบแทนที่ฉันช่วยแนะนำเขาต่างหากละ”
ฉันพูดจากลบเกลือน แต่ก็แอบคิดไม่ได้ ว่าสายตาที่เขามองฉันมันดูมีอะไรซ่อนข้างใน แต่ฉันไม่อยากคิดไปเอง แล้วเหตุการณ์เช่นนี้ก็เกิดซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า ขนมบ้าง ดอกไม้เอ่ย บางทีก็จดหมาย แสดงออกซึ่งความเอาใจใส่ จนเพื่อน ๆทุกคนต่างลงความเห็นเป็นเอกฉันท์ว่า เทวินคงกำลังจีบฉันเข้าให้แล้ว ฉันเองก็แอบปลื้มใจว่ามีคนมองเห็นบางอย่างในตัวฉัน
แต่อีกใจก็เป็นกังวล เพราะฉันมีกวินทร์อยู่แล้ว และฉันไม่ชอบทำร้ายความรู้สึกใคร โดยเฉพาะคนที่มีความรู้สึกดี ๆให้กับฉัน อย่างเช่น เทวิน
ส่วนด้านกวินทร์นั้น ก็กำลังปรับตัวเข้ากับเพื่อนใหม่ ๆ สถานที่ใหม่ ๆ และการใช้ภาษาที่ไม่คุ้นเคย เราพูดคุยกันผ่านโปรแกรมพูดคุยออนไลน์บนคอมพิวเตอร์ ที่เรียกว่าเอ็มเอสเอนในยุคนั้น เรายังไม่มีโทรศัพธ์มือถือที่มีอินเตอร์เน็ต เหมือนในปัจจุบัน ก่อนกวินทร์จากไป เขาได้ช่วยฉันลงทะเบียนและติดตั้ง
เขาเป็นคนที่เก่งเรื่องเทคโนโลยีเอามาก ๆ ต่างจากฉันที่แม้แต่รหัสเข้าอีเมลล์ยังจำไม่ค่อยได้ ต้องคอยถามเขาอยู่เรื่อย การพูดคุยของเรานั้นก็เป็นไปได้ไม่สู้จะสะดวกนัก เพราะเวลาที่ต่างกันถึงสิบสองชั่วโมง ทำให้เวลาที่เขาตื่น ฉันหลับ เวลาที่ฉันหลับเขาตื่น
เราต้องนัดแนะเวลาเพื่อมาคุยกัน และนั่นหมายถึงเราคนใดคนหนึ่ง ต้องนอนดึกกว่าปกติ หรือ ตื่นเช้ามากเป็นพิเศษ แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหา เพราะสำหรับฉันแล้ว การได้ใช้เวลากับกวินทร์แม้เพียงน้อยนิด ผ่านตัวหนังสือก็มีค่ากับฉันอย่างมากมาย
คืนหนึ่งหลังจากเพื่อน ๆ พากันกลับไปจนหมดแล้ว ฉันอยู่ที่ห้องนักศึกษาเสียจนดึกดื่น เพื่อรอคุยกับกวินทร์ เมื่อคุยกับกวินทร์จนเป็นอันเสร็จสิ้นแล้ว ฉันปิดคอมพิวเตอร์ ปิดเครื่องทำความเย็น และ กำลังจะปิดไฟ เพื่อเตรียมกลับบ้าน เสียงประตูห้องนักศึกษาก็เปิดออก ทำเอาฉันตกใจว่าใครกันมาในเวลานี้
“ทำรายงานจนดึกเลยนะครับคืนนี้” เทวินทักทายขึ้น
“จ๊ะนิดหน่อยทำไมเธอยังไม่กลับอีกละ” ฉันถามกลับ
“กำลังจะกลับหล่ะครับผมแวะเข้ามาดูไม่คิดว่าพี่จะยังอยู่” เทวินตอบด้วยรอยยิ้มสดใส
“พี่ก็กำลังจะกลับจ๊ะ” ฉันยิ้มรับ
“งั้นให้ผมไปส่งนะครับ” เทวินยื่นข้อเสนอ
“ไม่เป็นไรหรอกเกรงใจพี่อยู่ไม่ไกลนี่เอง” ฉันตอบ
“ไม่ต้องเกรงใจหรอกครับทางผ่านอยู่แล้วและนี่ก็ดึกแล้ว” เทวินยืนกราน
“งั้นก็ตามใจเธอแล้วกัน” ฉันรับข้อเสนอ เพราะเห็นว่า ก็จริงอย่างที่เขาว่า
ฉันเดินตามเทวินไปที่รถของเขา เป็นรถยนต์มินิคูเปอร์รุ่นเก่า ดูน่ารัก เหมาะกับเขาเอามาก ๆ ระหว่างทางเขาชวนฉันคุยต่าง ๆนา ๆ ฉันเห็นว่าได้โอกาสจึงรีบบอกเรื่องกวินทร์กับเขา
“เทวินขอบใจเธอมากสำหรับขนมและข้าวของต่างๆที่เธอเอามาให้พี่นะ” ฉันเริ่มเกริ่น
“ไม่เป็นไรครับผมยินดีผมดีใจที่มีพี่รหัสเป็นพี่ลิต้า”เทวินยิ้มรับ
“ต่อจากนี้ไม่จำเป็นต้องให้อะไรพี่แล้วนะพี่แค่ทำตามหน้าที่” ฉันเสริม
“แต่ถ้าผมยังอยากให้เพราะว่าผมชอบพี่ละครับ”
เขาพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง ฉันที่ไม่ทันตั้งตัวว่าเทวินจะพูดกับฉันตรง ๆแบบนี้ ถึงกับอึ้งนิ่ง
“พี่ลิต้าจะว่ายังไงครับ” เขาถามหลังจากเห็นฉันเงียบไปซักพัก
“พี่มีแฟนแล้วนะเทวิน” ฉันกล่าวต่อ
“ผมทราบอยู่แล้วครับแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้ผมเปลี่ยนใจหรอกนะครับ”
เทวินตอบเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่ฉันเพิ่งบอก
“มันเป็นไปไม่ได้หรอกเทวิน” ฉันบ่ายเบี่ยง
“ไม่เป็นไรครับผมจะพยายาม” เทวินพูดด้วยสายตามุ่งมั่น
ฉันได้แต่นิ่งเงียบ เพราะตกตระลึงกับสิ่งที่ตัวเองได้ยิน ทั้งยังฉงน ว่าเพราะเหตุใด ชายหนุ่มอายุน้อยคนนี้ถึงได้มีความมุ่งมั่นในการจะเสนอความรักให้ฉัน ทั้ง ๆที่เขาก็รู้อยู่แก่ใจว่าฉันมีคนรักอยู่แล้ว
เมื่อมาถึงอพาร์เม้นท์ใกล้ ๆกับมหาวิทยาลัย ที่ฉันพักอยู่นั้น ฉันกล่าวขอบคุณเทวิน และเดินจากมา ในเวลานั้นสายทิพย์ ซึ่งกำลังออกมาจากอาคาร เห็นฉันเข้าพอดี จึงทักฉันขึ้น
“ลิต้าฉันกำลังจะไปหาอะไรกินรอบดึกเธอไปกับฉันไหม” สายทิพย์ถาม
“ไม่ไหวหล่ะขอบใจมากที่ชวนฉันเหนื่อยมากกินเผื่อด้วยละกันนะ” ฉันตอบ
“แล้วนั่นใครกันที่มาส่งเธอดูคุ้นๆใช่เทวินหรือเปล่าหรือว่าเธอ?” สายทิพย์พยายามเค้นถาม พร้อมส่งสายตาเจ้าเล่ห์
“จะบ้าเหรอเขาแค่ผ่านมานะฉันไปนอนละ” ฉันตอบบ่ายเบี่ยง และรีบเดินจากไป
คืนนั้นฉันนอนไม่หลับทั้งคืน นั่งคิดทบทวนบทสนทนาที่เกิดขึ้นระหว่างฉันกับเทวิน ฉันควรจะบอกกวินทร์ดีหรือไม่นะ
…
ขอบคุณเพื่อน ๆ ที่ชื่นชอบเรื่องราวของลิต้านะคะ หากมีอะไรเสนอแนะ ลิต้ายินดีรับฟังและจะ นำไปพัฒนา ขอบคุณเป็นการล่วงหน้าเลยนะคะ สามารถคลิ๊กที่ลิ้งค์ด้านล่างและส่งข้อความถึงลิต้าได้เลยค่ะ หรือ จะตอบกลับมาในอีเมลล์นี้ก็ได้ค่ะ
อ่านจบแล้ว แบ่งปันให้เพื่อน ๆ คนอื่น ลิต้าจะขอบพระคุณอย่างสูงค่ะ
สำหรับเพื่อน ๆ ที่ได้รับเมลล์นี้ทางใดก็ตาม แต่ยังไม่ได้ลงทะเบียนรับข่าวสารสามารถลงทะเบียนได้ที่ลิ้งค์ด้านล่างค่ะ
เจอกันใหม่ในตอนถัดไปค่ะ
รัก
ลลิตา เจนเนตร
แอ๊ดไลน์มาคุยเล่นกันค่ะ LineID: @LitaJane
ช่องทางอื่น ๆ ในการติดตามข่าวสารของ ลิต้าเจน เดอะ ซีรีส์
เว๊ปไซค์ https://www.litajane.com/
อินสตาแกรมhttps://www.instagram.com/lalitajanette/
เฟสบุ๊กเพจhttps://www.facebook.com/lalitajanette
เฟสบุ๊กกลุ่มhttps://www.facebook.com/groups/lalitajanette