ตอนที่ 1 เกมรัก, เกมรัก ลิต้าเจน เดอะ​ ซีรีส์

ตอนที่ 1 เกมรัก

เกมรัก ลิต้าเจน เดอะ​ ซีรีส์

ลิ้งค์รวมทุกตอนใน เกมรัก ลิต้าเจน เดอะ ซีรีส์

Image by Napaporn Sripirom from Pixabay

เวอร์ชั่น Youtube จ้า

ฉันเคยมีความเชื่อว่า ถ้าฉันสวยกว่านี้รวยกว่านี้หรือแม้แต่โชคดีกว่านี้ฉันคงสมหวังได้ครองคู่กับคนดีมีความสุข 

ใครกันนะที่กล่าวว่าความรักเป็นเรื่องของบุพเพสันนิวาสและโชคชะตาฟ้าลิขิต หากทำบุญร่วมชาติกันแล้ว คงไม่แคล้วเป็นคู่กันแน่แท้ ถ้าเป็นเรื่องจริง เห็นทีฉันคงไม่ได้ทำดีร่วมชาติกับใครมา หรือ ไม่งั้นแล้ว คงได้ก่อกรรมร่วมกันเสียมากกว่า ชีวิตฉันถึงได้ระหกระเหิน ดั่งนกพลัดรัง รอนแรมร่อนเร่หาความรักไม่มีสิ้น และ ไม่รู้จบ

แต่นั่นก็เป็นเพียงความเชื่อในอดีต ก่อนที่ฉันจะได้รู้จักกับ เกมรัก กลเมล็ดพิชิตใจชาย พลิกชีวิตดั่งต้องคำสาป ดวงกินผัว ให้กลับมาโรยด้วยกลีบกุหลาบอันหวานซึ้ง 

คนอย่างฉันหรือจะยอมแพ้ต่อโชคชะตา และปล่อยให้คนบนฟ้ามากำหนด ว่าแต่เธอจะรอให้ฟ้ากำหนด ว่าเมื่อไหร่จะได้มีผัว เห็นทีหอออยอหอยคงแห้งเหี่ยว หรือ จะตามฉันมา พลิกโชคชะตาไร้ชายเหลียวแลให้พุ่งรุ่งดั่งทุ่งดอกไม้บาน ดึงดูดแมลงผู้เป็นร้อยพัน เลือกเอา 

…

เรื่องความรัก เขาว่า คนสวยมีชัยไปกว่าครึ่ง ส่วนฉันนั้นหรือ เฮ้อ ไม่อยากจะพูดถึง ตอนเด็ก ๆ ฉันมันยัยลูกเป็ดขี้เหร่ ฉันเกลียดสีผิวของตัวเอง เพื่อน ๆ ชอบล้อฉันว่า “อีดำ” ฉันฝันอยากจะมีผิวขาวเหมือนนางแบบในทีวี หลงเชื่อคำโฆษณาโลชั่นผิวขาว ทั้งทาทั้งอาบหมดตังค์ไปก็หลาย ผิวสีน้ำผึ้งที่ซื่อสัตย์ก็ไม่เคยจะทรยศต่อยีนส์สีของมันเลย

ตอนเด็ก ๆ ฉันไว้ผมหน้าม้า แต่ก็ไม่วาย โดนเพื่อนชายคนหนึ่งเรียกว่า “อีเถิก” ด้วยความที่หน้าผากของฉันทั้งกว้างโหนกและอวบอูม ฉันเสียความมั่นใจ ต้องคอยจัดหน้าม้าให้มาปรกหน้าผาก ฉันไม่รู้นี่ว่าพวกผู้ชายเขาชอบแกล้งผู้หญิงที่ตัวเองชอบ มารู้อีกทีก็ตอนเรียนจบมัธยม นายนั่นที่เรียกฉันว่าอีเถิก เอาสมุดบันทึกไดอะรี่รักมามอบให้ฉัน ในวันจบการศึกษา 

ตอนหลังนั้นนายคนนี้ ได้ไปบวชเป็นพระ และตัดสินใจคลองผ้าเหลืองตลอดชีวิต อนุโมทนา สาธุ แต่พวกเพื่อน ๆ ตัวดีนี่ซิ ต่างลงมติว่า เป็นเพราะฉันไม่รับรักเขา 

เฮ้อ! ยังมีอีก ครั้งหนึ่ง ฉันตัดผมเลียนแบบนักร้องสตริงชื่อดังคนหนึ่ง พวกเพื่อน ๆ กลับล้อว่าฉันสวยเหมือนนักร้องเพลงลูกทุ่ง เพราะโหนกแก้มอันนูน ที่ลับสบกัน กับกรามเหลี่ยมได้รูป 

ฉันสัญญากับตัวเองว่าเมื่อไหร่ที่ฉันโตขึ้น พอมีรายได้เป็นของตัวเอง จะไปหั่นโหนก ตัดกลาม ทำหน้ามนพิมพ์นิยมแบบเกาหลี คอยดูซิ ฉันจะสวยให้ดู 

เท่านั้นยังไม่พอ ปากอวบอิ่ม ที่ฉันคอยเม้ม หวังว่าจะทำให้มันดูบางลง จะได้ดูน่ารักจิ้มลิ้ม พร้ิมเพราน่ารับประทาน จนแล้วจนรอดก็ได้แต่เลือดซิบ ๆ และปากที่อวบขึ้นไปกว่าเดิม ก็เพิ่งจะมาสมัยนี้นี่แหละที่สาว ๆ พากันไปฉีดฟิลเลอร์ให้ยิ่งอวบยิ่งดี โอ้ย ฉันละงง

ตอนนั้นฉันยังไม่เข้าใจว่าความสวยงามนั้นเป็นเพียงค่านิยม ที่แต่ละสังคมกำหนดขึ้น เส้นทางของการยอมรับในความงามแบบตัวเองนั้น เริ่มต้นขึ้น เมื่อครั้งที่ฉันได้รู้จักเพื่อนสาวชาวต่างชาติคนหนึ่ง เธอเป็นนักศึกษาแลกเปลี่ยนมาจากประเทศสหรัฐอเมริกา เธอชอบมาลูบมาคลำผิวของฉัน 

“โอ้ โซ บิวตี้ฟูล โอ้แม่เจ้า ผิวเธอสวยจริง ๆ” นางว่า

ฉันมองดูเธอด้วยความงุนงง เกิดมาไม่เคยมีใครชม ผิวเธอขาวหมดจรดอมชมพูเวลามาอยู่ใกล้ฉัน ทำเอาฉันหมองมืดไปอีกหนึ่งระดับ

“ไออยากขาวอย่างยู เรามาแลกกันไหม” ฉันถามทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้

เธอตอบด้วยความไม่ลังเล

“เยส ไอขอแลกหน้าผากโหนกแก้ม และ กราม ของยูด้วยนะ” นางพูดพลางใช้สายตาลูบไล้ไปตามกรามเหลียม​โหนกแก้มสูง และหน้าผากอวบนูนที่ฉันซ่อนไว้อย่างมิดชิดภายใต้ผมหน้าม้า

“อะไรของยู ยูบ้าไปแล้ว” ฉันพูดพลางเอามือลูบผมเพื่อปกปิดสิ่งที่นางต้องการ ด้วยความไม่ค่อยจะเข้าใจ และ เขินอายที่ถูกจับจ้องจุดบกพร่องบนใบหน้า “หน้ายูสวยกว่าตั้งเยอะ” 

“อย่างยูนี่ บ้านไอคือสวยมาก ถ้ายูสูงกว่านี้อีกซักหน่อย เป็นนางแบบได้เลย” นางตอบทั้งยังไม่ละสายตา

“ท่าทางบ้านยูจะชอบของแปลก” ฉันตอบกลบเกลือนความเขอะเขิน ดูยังไงก็ไม่เห็นจะสวยไปได้

“จุดกระนี่ ไอก็ชอบ”

“ห๊า!” ฉันถลีงตาด้วยความมึนงง “ไอไปเลเซอร์ทุกอาทิตย์จะเอาออก” 

“โน๊ โน อย่า ๆ ที่บ้านไอ เขาเรียกว่า อิทโซคิ้ว ที่แปลว่าน่ารัก เข้าใจไหม”

“เอาไปเลย ไอไม่ชอบ” ฉันทำท่าหยิบจุดดำ ๆ เล็ก ๆ บนใบหน้าไปใส่หน้าของนาง นางหลับตาพริ้มยกแก้มขึ้นรับอย่างดีใจ

“ถ้ายูไม่ว่า ไออยากได้ดวงตาอย่างยูด้วย ขนาดไอเป็นผู้หญิง มองตายู ไอยังเคลิ้มเลย” 

“โอ้ โน ตานี่ไม่ไห้ ไม่ได้ยะ” 

ดูแล้วทั้งหน้านี้ ดวงตากลมโตและแพขนตาที่หวานซึ้ง เป็นสิ่งเดียวที่ฉันพอจะภูมิใจกับเขาได้บ้าง

บทสนทนานั้นกระตุกต่อมความสงสัยของฉันเพียงเล็กน้อย หาได้ทำให้ฉันเห็นความสวยงามในตัวเองไม่ จนกระทั้งโชคชะตาผันให้ฉันได้มาเดินเส้นทางสายฝอ ฟอ ฝรั่ง ริอาจมีรักกับหนุ่มข้ามชาตินั่นแหละ ความชื่นชมที่พวกฝรั่งตาน้ำข้าวมองเห็น ค่อย ๆ ทำให้ฉันยอมรับความงามในแบบที่ตัวเองเป็นทีละเล็ก ทีละน้อย

“ยูสวยมาก ๆ ผิวยูสวยจัง” 

คำที่ได้ยินจนเบื่อ ทำเอาฉันนั้นหลงระเริงในความงดงามของตัวเอง พอกันทีไวท์เทนนิ่ง ทาไปผิวก็ยังเข้มแน่นิ่งไม่ไหวติง ทุกคนมีที่ที่เหมาะกับตัวเองเสมอ สำหรับฉัน ก็เห็นจะเป็นในดงฝรั่งผู้ขนานนามสวยแปลกแบบฉันดั่งของล้ำค่า

แต่กว่าจะหาที่เหมาะลงตัว เปลี่ยนนิยาม อีดำ อีเถิก ให้เป็น ของดีผิวน้ำผึ้ง ฉันต้องผ่านโชคชะตาละหกระเหิน กว่าจะเจอที่เหมาะเจาะ ลงจอดยานแม่ท่ามกลางดงผู้ ผิวขาว ผมบรอนซ์ ผู้มีรสนิยมความงามฉบับตัวฉัน ฉันต้องเจ็บอกเดาะมาไม่รู้เท่าไหร่  

เริ่มจาก อีพวกผู้ชายช่างล้อสมัยเด็ก ทำให้ฉันแอบรังเกียจผู้ชายเล็กน้อย ขนาดว่าผู้ชายเต็มโรงเรียน ฉันยังไปชอบทอมเสียได้ กว่าจะกลับมามีรสนิยมชมชอบเพศชายอีกครั้ง ก็ตอนที่อีทอมที่ฉันคบอยู่ดันไปเสียตัวให้ผู้ซะงั้น มันเจ็บใจ เจ็บจิ๊ด แบบที่พอทีชีวิตนี้ไม่ขอตีฉิ่งอีกต่อไป

ต่อมา จับพลัดจับพลูไปได้ผู้ คนไทย เพื่อนสมัยเรียนมหาวิทยาลัย ความรักฉบับน้ำแข็งใส ราดน้ำแดงเนยนมนั้น จบลงไม่เป็นท่าด้วยนิยามขึ้นชื่อความเจ้าชู้ที่มาคู่กับรากเง้าประวัติศาสตร์ชาติไทย รสนิยมเมียหนึ่งเมียสอง เมืยรองเมียหลวง พอกันที บ๊ายบาย หันหลังให้โคตรเง้าของตัวเอง ประชดชีวิตหากินในดงฝรั่ง มารู้ตัวอีกที กลับตัวก็ไม่ได้ ให้ไปต่อไปก็ยังไปไม่ถึง 

กว่าจะเข้าใจซึ่งความลับการกุมหัวใจชายนี้ ฉันต้องแลกไปเท่าไหร่ หยาดเหงื่อและน้ำตา

เธอเคยสงสัยไหมละ ทำไมคนที่เธอรัก เขาไม่รักเธอ และในบรรดาคนที่ดูมีที่ท่าสนใจเธอ ดันเป็นคนที่เธอไม่มีเยื่อใยซะงั้น 

ฉันเองก็ไม่ต่าง วกวนอยู่ในวังวนรักไม่รัก แอบถอดถอนโทษดวงชะตาฟ้าดิน ถ้าเธอก็กำลังคิดเช่นนั้น พอเถอะ พอกันทีบอกลาโชคชะตาต้องคำสาป เพราะความรักนั้นกำหนดได้ด้วย เกมรัก 

…

ลิ้งค์รวมทุกตอนใน เกมรัก ลิต้าเจน เดอะ ซีรีส์