ตอน 9 ผู้หญิงเลอค่า, เกมรัก ลิต้าเจน เดอะ ซีรีส์

ตอน 9 ผู้หญิงเลอค่า

ภาพโดย Khusen Rustamov จาก Pixabay

รวมทุกตอนใน เกมรัก ลิต้าเจน เดอะ ซีรีส์

“ปรับเปลี่ยนพฤติกรรมให้เสมือนผู้หญิงเลอค่า” นีน่าว่าต่อ

“ผู้หญิงเลอค่า” ฉันทวนคำ

“ผู้ชายดี ๆ เขาก็อยากได้ผู้หญิงดี ๆ กันทั้งนั้น แกต้องสวมบทเป็นผู้หญิงอันเป็นที่รัก ที่มีชายหนุ่มรุมรักแย่งชิงความสนใจ”

“ฉันยังงงอยู่”

“ผู้ชายนั้นชอบผู้หญิงที่มีความสุขและมีชีวิตเป็นของตัวเอง ไม่ว่าชีวิตแกจะจมทุกข์เคยผ่านผู้ชายเฮงซวยมาเยอะแค่ไหน แกต้องทำเหมือนแกคือหญิงไร้มลทิน เป็นนางฟ้าที่ตกปุ๊กลงมาในทุ่งลาเวนเดอร์ เข้าใจไหม”

“แล้วอย่างนี้ก็เหมือนฉันเป็นพวกโกหกตัวเองอย่างนั้นซิ”

“หรือแกอยากจะบอกเขาว่าแกนอนกับผู้ชายมากี่คน และสุดท้ายก็ไม่มีใครเอา คิดว่าบอกแบบนี้จะมีใครรับต่อไหมละ”

ฉันทำหน้าสลด

“แก” นีน่าลากเสียงยาว “เอาน่า ทิ้งอดีตของแกไปซะ ไม่มีใครต้องรู้มัน แกคนเดิมนั่นตายไปแล้ว จากนี้ไป แกคือผู้หญิงอันเรอค่า ดูลึกลับ และน่าค้นหา” นีน่าตบไหล่ให้กำลังใจ

“แล้วฉันต้องทำอย่างไรละ”

“คิดว่าแก คือของขวัญ ที่หากผู้ชายคนใดต้องการ ต้องแลกด้วยแรงกายแรงใจ ไม่ได้ได้มากันฟรี ๆ”

“แต่ฉันไม่ได้รู้สึกอย่างนั้นเลยน่ะซิ”

“เฟคอิท (Fake it) เคยได้ยินไหม เฟคอิท อันทิล ยู เมค อิท (Fake it until you make it!) แสร้งทำจนกว่าแกจะเชื่อมันจริง ๆ”

“เฮ้อ หลักการอะไรของแกวะ ว่าแต่ต้องทำอย่างไร” ฉันกล่าวสลด ๆ แต่แฝงไปด้วยความหวัง

ฉันรับคำมั่นโดยไม่ค่อยเข้าใจซักเท่าไหร่ จนเมื่อเวลาต่อมาฉันถึงได้เข้าใจว่า การแสร้งทำจนเราเชื่อว่ามันคือความเป็นจริงนั้น เป็นสิ่งที่ทางวิทยาศาสตร์ก็มีการพิสูจน์หลักการนี้ หากเรากำลังเศร้า แล้วเราแกล้งหัวเราะหรือยิ้ม เราจะเริ่มรู้สึกดีขึ้นจริง ๆ เพราะกล้ามเนื้อต่าง ๆ ในร่างกายนั้นมีความทรงจำ เมื่อเราจงใจให้ร่างกายเลียนแบบท่าทียามที่มีความสุข อารมณ์จะเปลี่ยนแปลงตามไป เฉกเช่นเดียวกัน เมื่อเราแสร้งเชื่อว่าเรานั้นมีคุณค่า เป็นของขวัญอันสวยงาม ควรคู่แก่คนที่เหมาะสม แรก ๆ นั้นมันอาจจะดูฝืนความรู้สึก แต่ในที่สุดเราจะค่อย ๆ เชื่อและท่าที ความคิดและการตัดสินใจต่าง ๆ จะเปลี่ยนแปลงตามไป และส่งผลให้คนที่มีปฏิสัมพันธ์ด้วยเชื่อตามความคิดของเรา

“แล้วผู้หญิงเลอค่าที่แกว่านี่ฉันต้องทำอะไร”

“แกลองคิดดูซิว่า ถ้าชีวิตของแกเต็มไปด้วยเรื่องสนุก ๆ รุมล้อมไปด้วยบรรดาชายหนุ่มที่ให้ความสนใจแก พฤติกรรมของแกจะเป็นอย่างไร”

“ยังไงวะ ฉันยิ่ง งง”

“แกก็จะยุ่งไง ผู้หญิงเลอค่าน่ะ มีเรื่องสนุก ๆ ทำเยอะแยะ มีความสุข พูดคุยแต่เรื่องดี ๆ ไม่ขี้งอแง ไม่โวยวาย ไม่ตัดพ้อ ไม่ทำให้เขารู้ด้วยว่าแกเฝ้ารอเขาอย่างใจจดใจจ่อ”

ติ๊ด ๆ มือถือของฉันดังขึ้น หน้าจอขึ้นให้เห็นว่ามีคนส่งข้อความมาหาในเว๊ปเดทเว๊ปหนึ่ง

“แก ผู้ชายส่งมา” ฉันว่า

“หยุด” นีน่าเสียงดังห้าม “อย่าเพิ่งตอบ”

“อ้าวทำไมละ”

“ผู้หญิงมีความสุข และ ชีวิตมีอะไรทำมากมาย เขาไม่นั่งเฝ้าโทรศัพท์กันหรอก เข้าใจไหม”

“แกดูซิ หน้าตาอย่างดี หล่อลากบาดใจ ขืนฉันตอบช้า ไม่เจอผู้หญิงอื่นคาบไปกินก่อนพอดี”

“แก นี่มัน ฉันบอกอยู่แหมบ ๆ ว่าให้รอให้ผู้ชายเป็นฝ่ายรุก” นีน่าพูดพลางคว้าโทรศัพท์ไปจากมือของฉัน

“หล่อใช่ไหมละ”

“ฟังให้ดีนะ ความผิดพลาดในการออกเดทของผู้หญิงสมัยนี้ ก็คือมันง่ายเสียจนไม่มีอะไรให้ต้องลุ้น เธอรู้ไหมว่าในยุคพ่อแม่ปู่ย่าตายายของเรา สมัยที่มันไม่มีเทคโนโลยีบ้าบอนี่ กว่าพวกเขาจะได้เจอกัน นัดแนะกันนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย ๆ เลย มีสารพัดด่าน ต้องส่งจดหมายแปะแสตมป์รอเวลา จดหมายหายบ้าง ส่งผิดบ้านอีก หรือพอมีโทรศัพท์บ้านให้โทร ก็ใช่ว่าจะผ่านด่านพ่อแม่ได้ง่าย ๆ บางทีต้องดัดเสียงเป็นผู้หญิงเพื่อให้ได้คุยกับสาวที่หมายปอง”

“จริงของแกนะ พวกเรายังทันรุ่นโทรศัพท์บ้านอยู่” ฉันนึกขำเมื่อนึกถึงยุคสมัยที่เปลี่ยนไปเร็วเหลือเกิน

“การรอคอยนั่นแหละ ทำให้ความรักสุขงอม ความยากทำให้พวกผู้ชายรู้ถึงคุณค่าของสิ่งที่เขาได้มา ต่างจากสมัยนี้ทุกคนมีโทรศัพท์มือถือกันหมด อยากคุยก็โทรหา ไม่ต้องผ่านด่านพ่อแม่อีกตะหาก”

“แถมยังส่งรูปได้อีก ไอ้บ้าออนไลน์นี่ก็ส่งกันจังรูปไอ้จู๋ของมันเนี้ย” ฉันบ่นพลางนึกรำคาณพวกเสี้ยนออนไลน์ทั้งหลาย

“เออ ไอ้พวกนี้น่าจับไปตอนเสียให้เข็ด”

“ฮ่าๆ”​

พวกเราหัวเราะขึ้นพร้อม ๆ กัน

“แต่ก็นั่นแหละแก มันจะยังมีเหรอผู้ชายที่พยายามเพื่อจีบผู้หญิงซักคน”

“ก็ไม่ใช่ทุกคนหรอกนะ แต่แกไม่อยากได้หรอก และ ไม่ควรอยากได้พวกผู้ชายที่ไร้ความพยายาม”

“ฉันก็อยากได้อยู่นะ”

“แกนี่มัน เอาให้แน่ เป้าหมายของแกคืออะไรกันแน่ ถ้าแกยังอยากเล่น ๆ อยู่ กับความรักที่ไม่จริงจัง แกไม่ต้องมาปรึกษาฉันหรอก แค่แกมีรู แกก็หาผู้ชายได้ แต่ถ้าแกพอแล้ว ต้องการใครซักคนที่รักแกจริงจัง และหยุดที่แกเท่านั้น เอาให้แน่ที่แกก่อนเลย”

“เฮ้ย แกก็รู้ฉันอยากได้คนที่จริงจัง ฉันเข้าเลขสามแล้วนะ”

“ดี แน่ใจแล้วค่อยคุยกันต่อ”

“จ๊ะ แน่ใจจ๊ะ”

“ไหน ขอดูก่อนซิว่าโฟรไฟล์แกเขียนว่าอย่างไร” นีว่าว่าพลางเปิดเข้าเปิดออก

….

จบแล้วค่ะ สำหรับตอนที่ 9 เป็นอย่างไรบ้างค่ะ เพื่อน ๆ พร้อมหรือยังคะ กับการเปลี่ยนเป็นผู้หญิงเรอค่า และคิดว่ายัยลิต้า จะทำได้รึเปล่า

สำหรับเพื่อน ๆ ที่อยากอ่านก่อนใครและได้รับการแจ้งเตือนเมื่อตอนใหม่ออก สามารถลงทะเบียนได้ด้วยอีเมลล์เลยค่ะ

เจอกันใหม่ในตอนหน้าค่ะ

รัก

ลลิตา เจนเนตร